Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 97
HORGUNN
175
lierbergi hjá garaalli konu, sem þá var dáin fyrir fáum
árum. Kona sú var mikið framtakssöm í lífinu, og líkleg
til þess að langa til að gera okkur viðvart um nálægð
sína. Svo tók eg þetta fyrirbrigði.
Arið 1917 dó ungur maður, sem átti nána aðstand-
endur á heimili mínu, Hlöðum, og var okkur hjónum ná-
kunnugur. Við höfðum góðan þolcka á honum Iíann
vissi um áhuga minn á dulrænu málunum, og gaf þeim
sjálfur ofurlítinn gaum, og var allvel greindur raaður og
fyrirtaks vandaður í hátterni sínu. Þegar hann dó, bað
eg ósýnilega vini mína að taka nú á móti honum og leið-
beina honum vel. Já, það vildu þeir fúslega gera! Þetta
var í maí.
I ágúst sama ár heyri eg uppi á lofti í húsi okkar
úr tifa, og fer að athuga, hvað i ósköpunum þetta sé.
Þarna á Joftinu er geymsla, og engin klukka, auðvitað.
Hljóðið kemur úr bréfpoka, sem sódi var í, nýkominn úr
lcaupstað. Þegar eg er að athuga þetta, fellur annað úr
inn í; hljóðið virtist koma úr blikkbauk, sem sódi var
líka í. Svo fór það þriðja og fjórða að tifa, hvert í kapp
við annað, og urðu æ liðugri og liðugri í ganginum, eftir
því sem þau gengu lengur. Eg hleyp ofan og kalla fyrst
á Steindór — svo heitir miðillinn — bið hann að koma,
en segi honum ekkert »Hvaða úr eru þetta«, spyr hann,
og hlustar. »Nú veit ekki eg«, svaraði eg og sótti bónd-
ann minn, og svo hvern af öðrum, og sagði engum neitt,
en allir heyrðu það sama, sex alls. Og nú voru þessi
ílát dreg'in út á góif og gagnskoðuð, hvort engin blekking
V«eri gerð, en úrin tifuðu eftir sem áður, þangað til einn
mannanna, sem fremur var mótfallinn þvi að láta gabba
sig nó blekkja, stingur hendi ofan í sódann; þá slokknar
lííið í þessu, en við heyrum samstundis að stór, þunglama-
leg klukka er farin að ganga niðri á þili í smíðahúsi
bónda míns, þar sem engin klukka var sýnileg. Við að-
gætum þetta, þrjú, og heyrum öll það sama og bendum