Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 98
176
M 0 R G U N N
á blettinn, þar sera hún heytist hanga. En jafnframt
gengur nú mesti urmull af vasaúrum um alt loftið uppi.
Og með það fara ailir út til verka sinna, nema eg. Frá
iþví um miðjan ágúst þangað til seint í september gengu
úrin í horninu sínu á loftinu, daglega, en eg varð oft-
ast að bíða fáeinar minútur og hlusta, áður en þau tifuðu
af stað, ýmist fá eða mörg, og mikið liðugri gangurinn
suma daga en aðra, og virtist mér sem veðuriag — hiti? —
.hefði áhrif a gang þeirra. Stóra klukkan hvarf strax af
þilinu, þegar tilheyrendurnir voru farnir. Þegar eg spurði
vinina rnína í >sambandi« um þetta, hvort þeir vissu,
hverju þetta sætti, kom það svar: að þeir hefðu kent
■ manninum, sem dó og eg bað þá fyrir, að koma þessu
öllu af stað, til að gera okkur viðvart um návist sína, og
hvað hann væri strax orðinn heima j hlutunum þar hinu-
megin, því að til þessa þyrfti efnafræðilega þekkingu og
mikla ástundun. Þeir sögðu, að honum gengi óvenjulega
fijótt að komast niður í lögmáli nýju tilverunnar sinnar.
Stöku sinnum hafa þeir lofað S. — svo nefni eg mann-
inn, — að skrifa ofurlítið með hönd miðilsins okkar, og
finnum við mikinn mun þess, hvað þá er alt stirðara og
örðugra miðlinum.
Einn þeirra, sem til úranna heyrði, var sjúkur ung-
lingspiltur, sem var mjög elskur að dulrænu fyrirbrigðun-
um og hafði ánægju af að sitja þar sem úrin gengu og
hlusta á þau. Hann var náfrændi S. og var þess fullvis,
að hann væri hjá sér. Pilturinn sjúki — hann skulum
við kalla A — átti beima í bæ búandans á Hlöðum, rétt
hjá húsinu okkar. En þegar pilturinn kemur eitt sinn
inn þangað sem hann átti heima, heyrir hann að úrin
ganga þar sem hann er, og heyrðu það fleiri en hann,
og fylgdi hljóð þeirra honum eftir, ef hann færði sig
til. Þetta var honum ánægja. Ári síðar dó pilturinn, og
bað eg vinina mína ósýnilegu um að láta S. vera hjá
honum, þegar hann vaknaði og hjálpa honum og leiðbeina.
Mér var sagt, að það hefði orðið eins og eg bað um.