Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 102
180
MORGrUNN
XI. Elduvinn í flmtmannsmtnum.
Nóttina fyrir 29. april 1915 dreyradi raig, að eg gengi
út í kirkjugarðinn hérna til að lilúa að blómum á leiði.
Síðan geng eg heimleiðis aftur; en þegar eg er komin upp
á húströppurnar, sé eg að eldur er kominn upp í svo-
nefndum Amtmannsreit í kirkjugarðinum, fast við leiði J.
Péturs Havsteins amtmanns, sem er syðst i þessum »reit«.
Það brast og snarkaði hátt i eldinum, engu líkara en þeg-
ar brent er miklu af beinum. Eg skil ekkert í því, hvað
8é þarna að brenna, innanum legsteina og járngrindur;
það hljóti þá víst að vera eitthvert lík. Mér flýgur í hug,
að nú rauni mér verða kent um þennan bruna, þar sem
enginn annar hafði farið út í garðinn en eg. Af þessu
grípur raig svo ósegjanleg hræðsla, að eg hraða mér upp
í svefnherbergi mitt, legst upp í rúm og breiði yfir mig.
Ég ásaka mig sárt fyrir að hafa verið völd að einhverju
voðaverki, án minnar vitundar þó. Alt í einu þykir mér
móðir mín, sem dáin er fyrir löngu, standa hjá mér og
segja: Vertu ekki svona óróleg, elsku Helga mín; þetta er
ekkert þér að kenna; petta á svona að vera (með áherzlu).
Þá lít eg upp; sé eg þá karlmann neðan á loftinu uppi yfir
mér. Eg kannast við hann, en þekti hann þó ekki að
fullu. Eg hugsa: ætli þetta sé nú maðurinn, sem eg var
nærri búin að brenna? En hann lítur á raig rajög þýð-
lega og góðmenskulega, og eg þykist vita, að hann vilji
láta raig af því skilja, að liann ásaki mig ekki, eg sé
saklaus. — Svo var draumurinn ekki lengri.
Þann 3. maí 1915 — þ. e. 4—5 sólarhringum eftir
drauminn — andaðist Júlíus Havsteen, fyrruin aratraaður,
bróðurson Póturs Havsteins amtmanns á Möðruvöllum.
Hann hafði eg að eins einu sinni séð, fyrir nálægt 25 ár-
um. Blöðin sögðu, að lík hans væri flutt til Danmerkur,
til brenslu á »kremat.óríi«. En enginn maður hér vissi um
þá fyrirætlun fyrri en eftir á.