Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 127
MORGUNN
205
bæn eða ákall (sbr. söng og bænahöld á sambandsfundum
spíritista) og sat síðan grafkyr með vinstri hönd á hjarta-
stað, 8tuddist við prik sitt og hreyfði við og við höndina
fyrir framau enni sér. Alt í einu fór titringur um Jacol-
liot, því að inni í herbergi lians myndaöist lýsandi, dauft
ský; út úr skýi þessu þutu hendur í allar áttir og hurfu
inn í það aftur. Eftir nokkrar minútur mistu sumar af
höndum þessum sitt þokukenda útlit og holdguðust, en
aðrar uiðu bjartari; þær fyrnefndu vörpuðu skugga, en
hinar voru gegnsæjar. Jacolliot taldi alls sextán. Spurði
hann nú fakírinn, hvort hann gæti ekki fengið að snerta
þessar hendur, og kom þá ein svífandi og tók i hönd hans;
hún var rök og lítil, eins og kvenhönd. »Andinn er hérna,
þótt þú sjáir að eins aðra höndinac, sagði Covindasamy,
»þú getur talað við hann, ef þú vilt«.
Jac. spurði brosandi, hvort andinn, sem ætti þessa
yndislegu hönd, vildi gefa sér eitthvað til menja.
Rann þá höndin úr greip hans, sveif að blómaknippi, sem
þar var, braut af því rósknapp, kastaði honum fyrir fætur
Jacolliots og hvarf. í tvær stundir sá Jac. hin furðuleg-
ustu fyrirbrigði: Hönd strauk um andlit hans, önnur veif-
aði honum með blæ^væng, sú þriðja lét rígna blómum, og
sú fjórða ritaði eldleg orð i loftinu, sem hurfu, er síðasti
Stafurinn var ritaður —- en leiftur þutu um herbergið og
svalirnar. Jacolliot skrifaði upp i snatri nokkrar af setn-
ingum þeim, sem voru á sanskrít: »Eg hefi fengið vökva-
kendan líkama«. — »Þú munt höndla hamingjuna, er þú
leggur frá þér þennan forgengilega líkama«. — Skýið
minkaði, eftir því sem á leið holdganirnar, og þar sem
síðasta höndin hvarf, lá ilmþrunginn sveigur af blómum
þeim, sem kend eru á ýmsum útlendum málum við ódauð-
leikann (þ. Immortelle, d. Immortel, Evighedsblomst) en
heita á íslenzku fjandafæla.
Fakírinn hélt áfram bænum sínum, og myndaðist þá
nýtt ský, þéttara og dekkra, í nánd við glóðarkerið. Skýið
þéttist smámsaman og varð að gömlum indverskum presti