Morgunn - 01.12.1920, Blaðsíða 142
220
MORGUNN
Sennilega hefir dr. Á. H. B. fundið allmikið til þeas ajálf-
ur. Eg get ekki hugsað mér, að honum hefði fundiat það
apilla neinu, að hann hefði einhvern tíma fengið að vera
viðstaddur eitthvað af því, aem hann er að dæma um.
En mér skilst svo sem hann hafl ekki getað það vegna
miðlaskorts.
Það er ekki fyrir neina vanrækslu hjá stjórn hins ís-
lenzka félags, að frægur útlendur miðill kom ekki hingað
til lands síðastl. ár. Rannsóknarlöngunin hygg eg sé al-
veg eins mikil i islenzka félaginu eins og hinu brezka.
En hér er örðugra að fullnægja þeirri löngun en á Bret-
landi. Samt hafa nokkurir félagsmenn haldið uppi reglu-
bundnum tiJraunum í vetur á nokkurum stöðum, sumstaðar
i því skyni aö fá »líkamleg«, sumstaðar »andleg« fyrir-
brigði. Um einn af þeim »hringum« að minsta kosti er
mér það kunnugt, að tilraunamenn hafa reynt að viðhafa
þá nákvæmni, sem kostur hefir verið á — þar á meðal liaft
hraðritara á fundunum, þegar þeir hafa getað komið þvi við.
Auðvitað gerir dr. Á. H. B. ekki mikið úr slíkurn til-
raunum. Með sinni venjulegu vísindalegu nákvæmni á
þessu sviði fullyrðir hann, að þeir nienn, sem hér eru að
fást við tilraunir, séu íullir af trúgirni, »sefji« (suggereri)
þá, sem þeir ætla að rannsaka, með sínum eigin skoðun-
um og eftirvæntingum, og virðist ekki hafa mikla ná-
kvæmni eða þekkingu til að bera. En það er hætt við,
að einhverjum verði að spyrja, hvernig maðurinn viti þetta
alt 8aman. Aldrei hefir hann verið í tilrauna-samvirmu
við þessa menn. Hann hefir það jafnvel ekki frá Lehmann;
sá prófessor hefir enn ekkert ritað um íslenzka tilrauna-
menn. En ef hyggjuvit hans er svo risavaxið, að það
eitt geti frætt hann um þetta alt, þá ætti hann að gefa
út einhverjar leiðbeiningar að minsta kosti um það, hvern-
ig menn eigi að varast »sefjunina«. Það gæti orðið fieir-
um að gagni en islenzkum tilraunamönnum. Þeir haga
sér, að því er eg bezt veit, nákvæmlega eins og tilrauna-
merm i öðrum löndum. Dr. Á. H. B. yrði sjálfsagt víða