Morgunn - 01.06.1924, Blaðsíða 20

14
MOEGUNN
fræðingnum F. W. Percival, en stundum var hr. Serjeant Cox
við staddur; hann var ekki spíritisti, en játaði yfirvenjuleik
fyrirbrigðanna. Borðið hreyfðist af sjálfu sér án snertingar, og
högg heyrðust, stundum þung sem hamarshögg. Þetta gerðist
ekki altaf í myrkri eða á þeim stöðum, þar sem unt var að koma
við svikum. Til dæmis segir Serjeant Cox frá höggum og borð-
hreyfingum á heimili sínu, er Stainton Moses var þar gestur..
Ilonum farast þannig orð :
„Þriðjudaginn 2. júní 1873 kom persónulegur vinur minn
(Stainton Moses) heim til mín í Russell Square til þess að klæð-
ast um til miðdegisveizlu, sem hann var boðinn í. Iíann hafði
áður sýnt all-mikla miðilshæfileika. Þar sem við höfðum hálfa
stund afgangs, fórum við inn í borðstofuna. Klukkan var ein-
mitt sex og auðvitað al-bjart. Eg var að opna bréf, en hann
var að lesa Times. Matborðið mitt er úr mahóní-tré, og mjög’
þungt, fornlegt í laginu, sex feta breitt og níu feta langt.
Það stendur á tyrkneskri gólfábreiðu, sem gerir miklu erfiðara-
um að hreyfa það. Við tilraun á eftir lcom það í ljós, að sam-
einuð átök tveggja sterkra manna standandi þurfti til að hreyfa
það um þumlung. Enginn dúkur var á því, og bjart var undir-
því. Enginn var í stofunni nema við, vinur minn og eg. Meðan
að við sátum þarna, heyrðust alt í eínu tíð og há högg ofan í
borðið. Vinur minn hélt þá á blaðinu með báðum höndum og
studdi öðrum handleggnum á borðið, en hinn hvíldi á stóibak-
inu. Hann sat og sneri síðunni að borðinu, svo að fætur hans
og fótleggir voru ekki undir því, heldur á hlið við það. Þá titr-
aði þungt borðið, eins og það hefði kölduflog, og síðan vagg-
aði það til og frá, svo að borðfæturnir, sem era átta og lík-
astir stólpum,fóru því nær úr skorðum. Því næst hreyfðist
það áfram hér um bil þrjá þumlunga. Eg leit undir það til að
vera viss um, að ekki væri komið við það, en það lireyfðist
samt, og enn heyrðust há högg ofan í það.
Þessi snögglegi miðilskraftur á slíkum stað og slíkum
tíma, þegar við vorum tveir einir við staddir, olli olckur báð-
um mestu undrunar. Vinur minn sagði, að aldrei hefði neitt.