Morgunn - 01.06.1924, Blaðsíða 107

MORGUNN
101
átti hana ekki, og hafði ekki haft hana með höndum meira
en þetta.
Peters segist ekki sleppa við þessa veru, og kveöst verða
að lýsa henni meira. Þegar hann kom fram, til aö sýna næl-
una, fanst frú Guðrúnu hún eins og þekkja eiganda þeirrar
nælu, sem hún hafði komið með. Peters varð svo líkur henni,
þegar hún hafði veriS rengd um eitthvað. Lýsingin á verunni
stóð alveg heima við endurminninguna um þessa framliðnu
vinkonu hennar, og látbragðið varö að lokum svo lílct henni,
aö frú Guðrún sagði við stúlku, sem farið hafði með henni
á fundinn og sat hjá henni:
,,Er þetta ekki líkt henni B. sálugu?“
Stúlkunni fanst það líka.
Samt kemur frúnni enn ekki til hugar, að það sé henn-
ar næla, sem um er að tefla. Sérstaklega var það umsögnin
um ,,berjaklasann“, sem vilti hana. Hún hafði ekki veitt
því eftirtelct, að neitt, sem nefnt yröi þvá nafni, væri á
nælunni.
Hún tekur auðvitað sína nælu og setur hana á brjóstið
í fundarlok.
Á heimleiðinni fer hún með öðrum inn í kaffihús og tek-
ur frá sér sjalið. Þá segir stúlkan, sem hafði setið hjá henni:
„Ja .... nafna mín .... þú ert þá með næluna, sem
mest reksið varö út úr!“
Og það var rétt. Myndin af berjaklasanum var á nælunni.
Annað atvik gerðist á fundinum, sem frú Guörúnu þótti
merkilegt. Pjórum sinnum — með noklcuru millibili — heyrði
Peters kallað nafnið ,,Anna“. í 4. skiftið tók hann að lýsa
þessari „Önnu“, sagði meðal annars, að hún hefði dáið á
fjarlægum landsenda; hann sagði, hvað hún hefði veriö gömul
á að gizka, livað mörg börn hún hefði átt, og hvað langt
væri síðan er liún dó.
Amma frú Guðrúnar hét Auna og liafði dáið norður á
Sléttu. Alt, sem um þessa „Onnu“ var sagt, var rétt, ef það
átti við ömmu frúarinnar.
Þessi framliðna kona hafði veriö ákaflynd og viljasterk.