Morgunn - 01.06.1924, Blaðsíða 108
302
MORGUNN
Hafi þetta verið hún, virðist hún ekki hafa viljaö láta svifta
sig tækifærinu til að gera vart við sig, þó að brjóstnælan
hennar kæmist ekki á fundinn.
Ættarhnappurinn.
Þegar þessi Anna, sem minst hefir verið á hér að fram-
an, lá banaleguna, var frú Guðrúnu, ásamt systur hennar, kom-
ið fyrir vilcutíma, á öSrum bæ, hjá föðurbróður sínum, syni
Onnu.
Nóttina, sem amman lézt, dreymir frú Guðrúnu, að hún
sé komin heim, og að hún sjái framliðna frændkonu sína ríða
afarhart bleikum hesti, snúa bakinu að bænum og reiða „ætt-
arhnapp“ fjölskyldunnar í fanginu, dýrgrip, sem öllum þótti
vænt um.
Þessi „ættarhnappur“ var enginn til nema í draumn-
um. En þetta fékk svo mikið á barnið — hún var þá 6 ára
— að hún fór að hágráta og fólkið vakti hana.
Um morguninn lcom maður heiman að frá henni og sagði,
að amman hefði látist um nóttina, á þeirri stund, sem hana
dreymdi drauminn.
Allmikil líkindi virðast til þess, að barnið hafi einhvern
veginn í svefniniun orðið áskynja andláts ömmu sinnar. En
ráðgétumar eru margar, og sumar skringilegar, í sambandi
við draumana. Ein þeirra er óneitanlega sú, hvernig amma
bamsins verður í svefninum að ættarhnapp!
Sýnin í göngunum.
Prú Guðrún segist að eins einu sinni á æfinni hafa séð
dularfulla sýn í vöku.
Það var í ljósaskiftunum í desember 1892. Móðir henn-
ar var að skamta frammi í búri, en sjálf var hún að bera
inn matinn. Svo hagaði til í bænum, að búrdyr voru beint
af bæjardyragöngunum; en dyr inn í baðstofu voru þvert
fyrir. Þegar hún er að fara inn í baðstofuna, sér hún mann
fara inn í búrið. Iienni sýndist það vera faðir sinn.