Morgunn - 01.06.1924, Blaðsíða 116
110
M 0 R G U N N
ekki andlitiiS, en greinilega bá'öa handJeggina, sem hún reyndi aS
nota til þess aö taka frá tjaldið.“
Lénsgreifafrú Bille-Brahe-Selby staöfestir ummæli Heibergs
próféssors, en er þess ekki fullvís, að veran sem sýndi sig hjá Bonne,
hafi verið sama veran sem sýndi sig við miðjuna á byrginu- Dr.
Wiberg hyggur sig hafa séð það sama sem prófessorinn og greifa-
frúin og með sama hætti, en tekur það fram, að búningur verunnar
hafi verið „gul-hvítur“. Bonne stórkaupmaður lýsir verunni, sem til
hans kom, og kvaðst vera Elísabet, sama veran, sem svo oft sýndi
sig á tilraunafundum S. R. F. I. hér. Iíann segir, hverju hún hafi
hvíslað að sér, að húii hafi kyst sig á kinnina og slegið sig með
búningnum. Ilenningsen stórkaupmaður staðfestir að öllu leyti frá-
sögn prófessorsins, en bætir því við, að eftir fundinn hafi hann,
ásamt Björke skattheimtumanni, verið um stund inni í byrginu hjá
miðlinum, og séð tvö greinileg ljósfyrirbrigði á líkama miðilsins.
Auk þess sáu allir fundarmenn, þegar Mika lét lyfta tjaldinu
frá, ljós, „sem færðist upp og niður eftir líkama miðilsins."
priðji íundurinn gekk enn betur. Yér þýðum hitt og annað úr
f ■u ndarskýrslunni.
„Mika sagði okkur af vönmi miðilsins, að í kvöld væru hér
sterkir magnetiskir stmumar, og fundarmenn gátu líka séð það á
höndum miðilsins, því að ljósfyrirbrigði sáust á þeim- Söngnum var
haldið áfram, þangað til líkamningarnar byrjuðu.
„Yella sýndi sig fyrst, fyrir framan mitt byrgið. Eins og hún
er vön, kom hún í sínum létta, hvíta búningi, sem hún sveiflaði út
í hringinn, og lénsgreifafrú B. lætur þess getið, „að hún hafi fundið
slæðurnar koma við kinnina á sér,“ og lýkir því við jarðneskt efni,.
sem nefnt er „Marquisette“, og er nokkuð fast og hart viðkomu.
„pví næst kom Ane Marie. Lénsgreifafrúin lýsir henni sem „veru
í hvítum fellingamiklum búningi."
„Hún sýndi sig fyrst fyrir miðju byrginu, og því næst hjá Bonne,
kom þar fram og ávarpaði prófessor Heiberg með orðunum: „Guð
blessi þig 1 Eg kem heiman að!‘ ‘ Hún kom við höndina á prófessom-
um, og hann segir um hana:
„Hún var svöl viðkomu, en eins og hold.“
„Á eftir henni kom Elísabet fram frá miðju byrginu og sagði:
„Gott kvöld!“ Hún var, eins og hinar verumar, í hvítum, fellinga-
miklum búningi.
„pá kom Jakob, mjög hávaxinn, og hélt upp handleggjunum, svo
að við gátum séð hvíta efnið hanga niður frá þeim. Lénsgreifafrúirt