Morgunn - 01.12.1925, Blaðsíða 12

154
MORGUNN
sókn sem læknir. Frúin er mentuS kona af góðiTm ættum.
Læknirinn var efnisliyggju- og efasemdamaður, áSur en liann
sannfærðist um framhaldslífið af fyrirbrigðunum hjá lconu
sinni. Þau eru efnuð, liafa enga þörf á neinni viðliót viS
tekjur sínar, enda þiggur frúin engan eyri fyrir tilraunir sín-
ar, og hefir aldrei þegið. Að undantekinni þeirri ánægju, sem
það veitir góðum mönnum að leiða sannleikann í ljós, sjá
iiann bera árangur hjá öðrmn og standa við hann, hafa lijón-
in ekkert upp úr því að hleypa nolckurum að tilraunum sín-
um utan síns nánasta vinahóps, annað en ýmis konar óþæg-
indi, gestanauð, kostnað, liitt og annað stímabrak, og svívirði-
legt umtal hjá mönnum, sem bera illan hug í brjósti til mál-
efnisins. livað ætti slíkum manneskjum að ganga til þess að
stofna til svika?
Bg veit, að það veldur vísindalega sinnuðum mönnum
fögnuði að komast að einhverri nýrri lilið á sannleikanum.
Eg veit, að það veldur alveg sérstökiun fögnuði að ná því,
sem menn eru óbifanlega sannfærðir um, að sé samband við
annan heim. En menn geta búið að því einir með beztu Arin-
mn sínum, eins og vitanlega svo margir gera — ekki sízt þar
sem heimatökin eru svo hæg, að miðillinn er húsfreyja á
ágætu heimili og ekkert þarf til neins að sækja.
' Sannleikurinn er sá, að það þarf alveg sérstaka ástríðu
fyrir því að fá sannleikann viðurkendan og sérstakt þrek til
þess að heyja þá baráttu, sem Crandons-hjónin hafa háð„
Nokkuð í þessa átt bar á góma, þegar frú Crandon sagði
mér, að hún ætlaði til London í liaust, til þess að leggja fyrir-
brigðin hjá sér undir rannsókn þar. Eg leit á lækninn, roslc-
inlegan og þreytulegan, sem eg vissi, að átti mikið dagsverk
að baki, og haföi efni á að hvíla sig. Og eg leit á frúna, eink-
ar fríða sýnnm og unglega, eins og skapaða til þess að vera
sér og öðrum til ánægju í samkvæmislífi stórborganna. Og
eg hafði orð á því við hana, að í raun og veru furðaði mig
á því, að liún skyldi hafa lund til þess að fara að glíma við
réngingamennina í London. „Eg er ekki hrædd við þá,“ sagði
hún þá. ,,Eg er ekki lirædd AÖð neinn.“ Og eg skildi ]mð, að-