Morgunn - 01.12.1925, Blaðsíða 36

178
MOKGUNN
Á þetta hlýcldi fólkið. Úlfar tók þá fram í og' mælti:
„Er það drengurinn, sem þið s.jáið alt af með honum Nonna?“
„Já,“ segja þær báðar. „líann er að leika sér að liefil-
spónum.“ En fult var af liefilspónum á gólfinu, því að Jón
sonur liúsbónda var að smíða í einu horni baðstofunnar; var
hann að hefla og lá hrúga af hefilspónum hjá lionum.
Dreng þennan segjast þær oft iiafa séð og lýsa þær hon-
um svo: Iíann er álíka og sex ára gamalt barn, ljóshærður,
kringluleitur, með steingrá augu; frammyntur er liann og
augnaráðið hvast og einbeitt; liann er í gráum fötum. Hann
er afar-þrekinn um herðarnar, en virðist skrefstuttur, lílct og
dvergur. Frekar virðist liann fullorðinslegur í framan. —
Ekki finst þeim liann aðlaðandi, en alt af segjast þær hafa
gaman af að sjá hann. Þeim finst þær ávalt geta hlegið, er
þær sjá hann.
Hann virtist þetta sinn líta til barnanna, en var sér, dá-
lítið frá þeim, og var að velta hefilspónum með hendinni, en
kom eklcert við börnin, en virtist athuga þau og vera að gæta
að, hvernig þau færu að því aS leika sér.
Báðar segjast systurnar hafa scð hann alveg eins glögt og
börnin. Um leið og Kristrún fór að tala við þær, hvarf
sýnin skyndilega.
13. Getiö þið sacjl mér dœmi þess, aS þiS hafið, önnur
cða báðar, séð svip framliðins mannsf
Þær eru báðar þeirrar skoðunar, að þær sjái tiltölulega
sjaldan svipi framliðinna manna. Þó kemur það stundum
fyrir.
Þuríður segir frá þessu dæmi:
„Eg var eitt sinn lcomin sem gestur á eitt heimili hér í
sveitinni. Sat eg uppi á lofti, en gekk því næst inn í svefn-
herbergi með dóttur bóndans, sem þá var dáinn. Mcðan við
vorum þar tvær einar inni, sé eg alt í einu föður stúlkunnar
standa fyrir framan rúmið, sem hjónin höfðu verið vön að
sofa í. Fanst mér liann líta á dóttur sína, fremur alvarlegur í
framan, eins og liann væri eitthvað áhyggjufullur. Eg þelcti