Morgunn - 01.12.1925, Blaðsíða 42

184
M0R6UNN
mundi liafa séð sjálfa mig daginn áður. Þótti mér það í meira
lagi skrítin tilhugsun.“
iig sýndi Steinunni fram á, að þegar alt væri vandlega
atliugað, þá væri ef til vildi ekkert furðulegra að menn „sæi
fyrir daglátum“ en að berdreymið fólk, „dreymi fyrir dag-
látum.“ Kuimugt er það, að þýzka skáldið Goetlie mætti eitt
sinn sjálfum sér, þar sem hann kom ríðandi yfir torgið í
Weimar. Sýnin rættist, er liann varð síðar ráðhcrra. Þetta
mikla skáld og andlega stórmenni var gæddur merkilegri ó-
freskisgáfu, eins og fróðir menn vita. Baunar man eg ekki
hvort þess er getið í æfisögu skáldsins framan við íslenzku
þýðinguna af Faust. Þar liefði þó átt við að getn þess.
Nti liefi eg lokið hinum eiginlegu frásögum, er eg ritaði
eftir fyrirsögn systranna og þær leyfðu mér að birta. En
ýmislegt sögðu þatr mér fleira, sem þær voru nokkuð efasam-
ar um, livort rétt væri að skýra frá opinberlega.
Eg sagði þeim, að eg væri í miklum efa um, hvernig
retti að skýra sumar sýnir þeirra — ef ekki allar. Eg kvaðst
jafnvel geta trúað því, að fylgjurnar væru eins konar hugs-
anamyndir, ekki fráundirvitund þeirrasjálfra,heldur frá und-
irvitund manna, sem í fjarlægð væru og síðar kæmu. Út af
talinu um þetta sögðu þær mér eina sögu, sem eg vil ekki
stinga undir stól. Þær sögðust þekkja konu eina, sem svartur
otur fylgdi. — „Hvaðan þékkið þið otur?“ varð mér að orði.
„Yið liöfum séð otur á ínynd og vitum því að fylgja hennar
cr otur,“ svöruðu þær. „Jæja! Höldum sögunni áfram.“
Stoinunn tekur þá aftur til máls: „Aðeins einu sinni liefi eg
séð konu þessarri sinnast við einn heimilsmanna. Ilenni sárnaði
eða þótti, þó að hún yrði ekki beinlínis reið. Elrki var þykkjan
við okkur systurnar. Konan gelck beint fram í eldliús eftir
samtalið við heimilismanninn. Eg gekk þangað rétt á eftir
henni. Þegar eg kom fram, sá eg hvar oturinn liggur fvrir
fótum hennar, allur saman-hnipraður, og sýndiist mér liárin
rísa á honum, sem liann væri albúinn til varnar eða árásar.“