Morgunn - 01.12.1925, Blaðsíða 68

210
M0 RGUKN
verSi 5 manna nefnd til þess að rannsaka þetta. Gæti þá stefndi
með tilraun sinni sannfært eigi að eins ísl. þjóðina, lieldur og
Norðurlandabúa um það, að líkur séu að minsta kosti fyrir
því, að Einer Nielsen hafi beitt þessari aðferð. Eg' sting' upp
á, að þrír af þeim mönnum, sem voru í eftirlitsnefndinni í
vetur: Páll Einarsson hæstaréttardómari, Guðm. læknir Thor-
oddsen og ITalldór læknir Ilansen, verði skipaðir í þá nefnd.
Þeir áttu engan þátt í komu Einers Nielsens hingað, svo að
ekki getur stefndi fundið þeim það til foráttu. Mætti svo
bæta 2 mönnum við, t. d. tveim af ]trófessorum háskólans. —
Að vísu kann stefndi að bera því viö, að liann sé ekki „sjón-
hverfingamaður“ og eigi því örðugra aðstöðu; en þá ber þess
og' að gæta, að Einer Nielsen er það lieldur ekki og hefir
aldrei liaft neina húgmynd um slíkar listir*).
Grunewald yerkfræðingur andmælti strax þessari skýr-
ingartilraun Kristjaníu-mannanna. Hann brá við og fór til
Iíaupmannahafnar, frá Berlín, til þess að verja miðilinn í
opinberum fyrirlestri í danska sálarrannsóknafélaginu. Ilann
var þeirrar skoðunar, að þetta nýja fyrirbrigði með sauragn-
irnar væri í sjálfu sér „interessant“, því að það sýndi, að „tele-
plasmaið“ færi og um garnirnar og fyrir því heföu saur-
agnirnai' fest sig við þaö. Ilann nefndi skýring Kristjaníu-
mannanna l)látt áfram heimiku. Hann benti úndir eins á hið
hliðstæða dæmi frá tilraunum dr. Crawfords (sjá The Psychic
Btructures at the Goligher Circle, bls. 58—93 og bls. 105—
106; sjá enn fremur bls. 126—151). Ilann hafði þegar áður
skrifað miðlinum 3 bréf, honum til hughreystingar. í einu
þeirra sagði hann: „Eg er sannfærður um, að nefndinni hef-
ir orðið á sú skyssa, sem aldrei fyrnist“ ; og á öðrum stað
segir hann: „Þessir herrar lieíðu átt að lesa bækur Crawfords;
þá hefðu ályktanir þeirra um saurinn á eftir fyrirbrigðinu
orðiö nokkuð á annan veg.“ Þegar eg sá skýrsluna norsku,
*) pessari áskorun svaraði stefncli ekki eimi orði, og í síðara
sóknarskjali sínu benti prófessorinn á, að hann skilcli þá þögn svo,
sem stefndi hefði ekki treyst Sér til að framkvavma þetta.