Morgunn - 01.12.1925, Blaðsíða 93
MORGUNN
235
4. Stefndi hefir ekki með einu oröi fært sönnur á, að við
hér heima, sem við sálarrannsóknirnar höfum fengist, höfum
'haft „kukl“ í frammi. Eg mótmæli slíku sem lieimskulegri og
illgirnislegri ásökun/‘
Rödd frá öörum heimi?
Mér er minnisstætt, að eg las einhverju sinni í grein í
JMýju Kirkjublaði Þórhalls sál. biskups ummæli lians, sem
voru á þá leið, að ef ein rödd bærist til vor yfir dauðadjúpið,
mundi hún hafa meiri áhrif á oss en allar prédikanir prest-
anna. Þessi ummæli þóttu mér sérstaklega merkileg fyrir þá
.sök, að þau voru eftir yfinnann íslenzku ríkiskirkjunnar,
rituð á þeim tíma, er kirkjan var þó erfiðari í taumi í and-
legum málum heldur en hún er nú, en ekki beinlínis fyrir það
að mér fyndist, að áhrifin þyrftu að vera svo geysimikil, þótt
þau yrðu meiri en áhrif prestanna.
Mér liefir einu sinni virzt, að rödd bærist til mín yfir
dauðadjiipið, eða að minsta kosti frá einhverjum þeim u|)|>-
tökum, sem eg þekti ekki. Sá atburður var á þessa leið:
IJm vorið 1898 var eg í Stafholti í Borgarfirði, lijá séra
Jóhanni porsteinssyni, sem þá var þar prestur; vakti eg
yfir túni um vorið. Það var eina bjarta góðviðrisnótt, að eg
j’ak rækilega frá túninu, seni oftar, liugðist eg í þetta sinn
að gera það svo vei, að eg mætti hvíla mig inni í bæ óhultur
nokkura stund á eftir. Þegar eg þóttist hafa gengið úr
skugga um, að engar skepnur vreru heima við, fór eg inn,
hafði eg þar bók nokkura sem mig langaði til að lesa í um
stund; settist eg á rúm mitt, sem var uppi í baðstofu; var
stiga upp að ganga í annan enda baðstofunnar, en rúmið mitt
var í hinum enda. Prá mínu rúmi að stigaopinu voru þrjár
rúmlengdir. Nú, sem eg hefi setið góða stund og var að lesa,