Morgunn - 01.12.1931, Blaðsíða 84

210
MORGUNN
hestana. Svo líður fram eftir deginum, þangað til eg er
rétt búinn að búa upp á. Þá sé eg, hvar maður kemur
heiman að og þekki eg strax, að það er Indriði. Hann var
kominn það nærri, að eg þekti greinilega sömu fötin og
hann var í fyr um daginn. Ofurlítið gildrag var á milli
mín og hans og gengur hann rakleitt ofan í það. En það
var nógu djúpt til þess, að maður hyrfi, þaðan sem eg
var. Eg vonaðist eftir honum að minútu liðinni upp úr aft-
ur mín megin. En það brást, svo að eg gekk fram á brún-
ina en sá engan framar. Mér datt í hug, er eg sá Indriða
koma, að hann hefði gengið að heiman með kaffi handa
mér, og varð nú fyrir vonbrigðum, er eg sá hann ekki
framar.
Höggin í sængina.
Það mun hafa verið nálægt aldamótunum 1900 að
taugaveiki gekk í Auðsholti í Biskupstungum. Hún kom
fyrst upp í miðbænum — en bæirnir eru 3 — og breidd'
ist svo síðan út á hina bæina. Hennar varð fyrst vart á
áliðnum slætti, en kom í vesturbæinn siðar. Þai bjuggu þá
Tómas Guðbrandsson og kona hans Guðrún Einarsdóttir.
Vetur var kominn, þegar veikin kom þangað og veiktist
þar ein vinnukona, sem Guðríður hét. Eg var þá um 10
ára aldur, og var að alast upp í þessum bæ.
Það var morgun einn eftir fótaferðina, að karlmenn
voru farnir út til gegninga og Guðrún húsfreyja fram til
eldhúsverka, en eg var óklæddur í rúmi mínu og var það
insta rúm að austanverðu í baðstofunni. Sjúklingurinn lá í
utasta rúmi að vestan, en baðstofan þriggja rúma lengd.
í rúminu næst lyrir innan sjúklinginn svaf vinnakona, er
Guðlaug hét; var hún nýklædd og var að breiða yfir
rúm sitt. Eg heyri þá að Guðríður segir: »SIóst þú hönd-
unum í sængina?« »Nei«, segir Guðlaug og féll það svo
niður. Nokkru seinna veiktist Guðlaug ákaflega og lá í
þrjú dægur og dó svo. Eftir það mintist Guðriður aftur á
morguninn, sem áður er getið. Hún sagði, að sér hefði