Morgunn - 01.12.1932, Blaðsíða 31

M 0 R G U N N
157
En ný-guðfræðin án spíritisma er að eins áfangastaður á
ieiðinni út í vantrúna, fyrir allan þorra manna. Og það
er ekki hægt að lá þeim það.
En er nú óhjákvæmilegt, að þróunin verði á þessa
leið? Er nauðsynlegt að sleppa öllu þessu, — englun-
um, lækningaundrunum og öðrum dásemdarverkum
Krists, upprisu hans og himnaíör? Spíritisminn segir
nei. Hann sýnir oss hliðstæð dæmi við þetta alt saman,
—dæmi úr nútímanum, að vísu kanske í smærri stíl, en
miklu betur vottfest en þessar fornu frásögur. Hann
■sýnir, að dásemdirnar eru staðreyndir, sem sanna að vísu
ekki, eins og O. Larsen bendir líka á, guðdóm Krists
eða þvíuml., heldur sanna þær tilveru æðra, andlegs
heims og áhrif hans á þennan heim, — sanna framhalds-
líf persónuleikans og þar með möguleikann fyrir við-
haldi verðmætanna. Þær gefa okkur grundvöll undir
nýtt opinberunarhugtak, —- ekki aðeins opinberun að
innan, eins og ný-guðfræðin telur, heldur opinberun að
ofan, frá æðri verum í andlegum heimi.
Nú er raunar hægt að segja að kraftaverkahugtak
spíritismans sé t. d. alt annað, en kraftaverkahugtak
kirkju-kristindómsins. Kirkjan telur kraftaverkin brot
á náttúrulögmálunum, en spíritisminn álítur krafta-
verkin svokölluðu gerast samkvæmt öðrum og ,,æðri“
náttúrulögmálum en þeim, sem vér höfum þekt hingað
til. Og þannig er um allar þær trúarsetningar kirkjunn-
ar, sem spíritisminn styður, að það verður að leggja í
þær dálítið aðra merkingu, en kirkjan leggur í þær nú
orðið. l>ar er ekkert undanfæri. Kirkjan verður að gera
út um það við sjálfa sig, hvort hún vill heldur staðfest-
ingu spíritismans á kjarna trúarlærdóma sinna, þótt lag-
færa þurfi dálítið umbúðirnar, eða hún vill horfa upp á
það, að fyrst varpi ný-guðfræðin gervöllum umbúðun-
um fyir borð og taki þar með stórar flyksur af kjarnan-
um, en síðan komi vantrúin til skjalanna og kasti burt
því litla, sem eftir er af kjarnanum. — Ef „dularfull