Morgunn - 01.12.1932, Blaðsíða 50

176
MORGUNN
skilið, við hvað væri átt, þegar talað væri um, að hár-
in risu á höfðum manna, en nú hefði hann fundið hár-
ið rísa stíft upp frá höfðinu. Þetta var ólíkt öllu, sem
hann hafði búist við. Eftir svo sem eina mínútu varð
forvitni hans óttanum yfirsterkari. Hann leit fast fram-
an í Indverjann, og sá, eins og eg gat seinna séð, örlitlar,
blóðhlaupnar æðarnar í hinum stóru og möndlulöguðu
augum hans, sem Indverjinn var svo vingjarnlegur að
renna til fram og aftur, svo að maðurinn minn skyldi
geta virt þau fyrir sér.
Við heyrðum síðar, að Indverjinn héti Abdullah.
Hann kom nú til mín og lét mig athuga sig vandlega.
Það var óneitanlega örðugt að gera sér grein fyrir því,
að þessi laglegi, skrautbúni, tígulegi Austurlandamað-
ur skyldi vera þarna hjá okkur, að því er virtist jafn-
samfastur og við sjálf, þar sem við vissum, að hann
mundi hverfa aftur eftir örstutta stund. Og meðan eg
var að athuga hann, tók hann að bráðna. Það er eina
orðið, sem mér hugkvæmist til þess að lýsa breytingunni,
þegar hann var smátt og smátt að hverfa fyrir framan
augun á okkur. Það var nákvæmlega eins og haldið
væri vaxi að eldi; en alls ekkert varð eftir.
Nokkurir aðrir líkamningar komu út úr byrginu,
einn í einu, stundum svo hver á fætur öðrum, að við
furðuðum okkur á því, að þeir skyldu fá tíma til þess
að taka kraftinn og ,,móta“ hann eftir eterlíkömum
sínum, svo að þeir skyldu um stund verða sýnilegir okk-
ar jarðnesku augum. Því að þetta er það, sem gerist á
líkamningaíundum. Þegar eg segi þetta, er eg auðvitað
að lýsa í fáum orðum flóknum framkvæmdum, sem
skrifa mætti um heilar bækur, enda hefir það verið gei’t.
Alls birtust eitthvað tólf líkamningar — rosknir
karlar og konur, ungir karlmenn, ungar konur, börn,
og sömuleiðis lítill hundur, sem ein fundarkonan hafði
átt. Honum þótti vænt um að geta birzt húsmóður sinni,
og eftir nasaþytnum í honum og másinu og rykkjóttu