Morgunn - 01.12.1932, Blaðsíða 72

198
M 0 R G U N N
handtaki og öðrum bendingum, að tilgáta mín væri rétt.
Oftar en einu sinni virtist fundarmönnum, sem þeir nefðu
séð andlit séra Hai'alds Níelssonar birtast á þennan hátt.
Einni frúnni varð þá að orði, er fundarmenn ræddu um
þetta: ,,Guð gefi, að skilyrðin verði einhverntíma svo
góð, að hann geti sagt okkur eitthvað til styrktar og
uppbyggingar, eins og hann gerði svo oft áður“. Sam-
stundis og frúin hafði slept orðinu, virtist ungfrúin gjör-
breytast. Var líkast því, sem hún væri alt í einu orðin
að sterkri þróttmikilli persónu. Hún lyfti upp höndun-
um, líkast því sem prestur væri að lýsa blessun yfir
söfnuði sínum og sagði í gjörbreyttum málrómi: „Látið
ekki hugfallast“. Var það séra Haraldur, er þessa setn-
ingu sagði? Um það er vitaskuld ekki unt að fullyrða
neitt, en einkennilega líktist rödd sú, er heyrðist af
vörum ungfrúarinnar, rödd hans.Um þetta atriði vil eg
fyrir mitt leyti taka það fram, að fátt hefir snortið mig
dýpra en hreimblærinn í rödd þess, er þessa setningu
sagði. Mér fanst eg í hljómfalli orðanna geta greint
bergmál sannfæringarvissunnar, þróttinn og alvöruna,
er brann í sál þessa áhrifamikla kennimanns, þegar hann
talaði við áheyrendur sína um eilífðarmálin. En eitt er
víst, að setning þessi var kærkomið ávarp til sumra af
fundargestunum, eins og þá stóð á; en þær ástæður
verða ekki tilfærðar hér. Öllu því er gerðist á þessum
fundi virtist einkum beint til ákveðinna fundarmanna;
nánustu ættingjar og vinir þeirra virtust þá gera alt,
sem þeim var unt, til þess að votta eftirlifandi vinum
sínum ástúð sína og samúð, og sanna þeim nærveru sína.
Meðal þeirra, sem mest varð ágengt í því efni var
látinn bróðir eins af þeim, er voru á fundinum. Jafn-
framt því, sem hann sannfærðist um nærveru bróður
síns af ýmsu því, er gerðist á fundinum, — er alt benti
mjög ákveðið til að hann væri þar viðstaddur, — má
geta þess, að án þess nokkur spurning væri borin fram
af hálfu fundarmanna, nefndi hinn látni, er þá virtist