Morgunn - 01.12.1932, Blaðsíða 110

236
M O R G U N N
um enga tilhneiging til að búast við svikum. Eg veit ekkit.
hvort jafnvel betri árangur kynni að hafa fengist, ef
allir fundarmenn hefðu verið gæddir miðilsgáfu.
,,Jf. Fjórða hugsanlega skýringin á því, að fyrirbrigði
koma, sem líkjast svikum, er reist á þeim ummælum Al-
berts, að þegar skilyrðin eru ófullnægjandi, geti það stund-
um komið fyrir, að illar verur komist að. Venjulega getur
dyravörðurinn haldið slíkum verum utan við, en þegar
shk vera ryðst inn í hringinn, þá kann henni að takast að
framleiða fyrirbrigði, sem líta alveg eins út og svik. Hún
kann jafnvel að flytja að slæður og togleðurs hanzka í
því skyni að koma óorði á miðilinn. Vafalaust munu þeir
menn henda gaman að kenningu þessari, sem ekki skilja,
hvað miðils-fyrirbrigðin eru flókið mál. En er þetta ótrú-
legra en sú sannaða staðreynd, að miðillinn getur látið
oss sjá líkamningana?
„Eg ætla nú að skýra stuttlega frá sumum fyrirbrigð-
unum, sem við athuguðum á fundum okkar. Fyrsti fund-
urinn var lélegur. Við sáum efni, sem var líkt músselíni,
koma út úr munni miðilsins, og raddirnar komu ekki með
neinar sannanir. Á öðrum fundinum sáum við nokkura lík-
amninga á ýmsum stærðum, og einn þeirra stóð við hlið-
ina á miðlinum, og á hann skein bjart „andaljós“.
Við afréðum þá að reyna uppsölukenninguna og gáf-
um miðlinum inn töflur, sem nóg var í af methylene-bláma
til þess að lita það, sem í maganum var. Miðillinn gleypti
þær tvisvar í minni viðurvist, og hennar var vandlega
gætt frá því að hún tók þær inn og þangað til hún fór
inn í byrgið. Á undan hverjum fundi horfði einn af fund-
armönnum á hana meðan hún fór úr hverri spjör og í
svarta flík, sem geymd var í fundarherberginu milli
funda. Útfrymið var æfinlega snjóhvítt. Frá fjórða fundi
og til enda sáum við afar mikið af útfrymi, sem jafnað-
ist að minsta kosti á við tólf metra af ostadúk. Okkur
var leyft að snerta það, og það var viðkomu líkt og kalt,.
rakt kítti, með veikri, óþægilegri lykt.