Morgunn - 01.12.1933, Blaðsíða 11

MORGUNN
137
sem dregið hefir heim, reynst svo sterk, að þeir hafa
horfið þangað aftur. Af því sem áður hefir ennfremur
verið sagt um hina breyttu afstöðu hins lúterska kirkju-
flokks til trúbræðra sinna í álfunni, er ekki óeðlilegt
að álykta, að sá flokkur muni framvegis leita í aðrar átt-
ir um námsstaði fyrir prestaefni sín. Afstaða beggja flokk-
anna er því á þá lund, að báðum er í raun og veru eðlilegt
að senda prestaefni sín til íslands til náms. Báðum flokk-
unum er nauðsynlegt að fá presta, sem eru fullnuma á
enska tungu, báðum er nauðsynlegt að hafa menn, sem
kunna íslenzku vel, og báðum er nauðsynlegt að hafa
menn, sem eru partur af þeirra eigin þjóðlífi. Fyrir þess-
ar sakir hefir verið á það bent í erindum á opinberum
mannfundum þar vestra, að réttas'ta leiðin í þessu máli
væri sú, að bæði félögin hlutuðust til um, að hingað færu
menn, sem hug hefðu á guðfræðinámi og löngun hefðu
til þess að starfa meðal íslendinga þar. Ef slíkir menn
kæmu hingað, er þeir hefðu lokið stúdentsprófi (B.A.-
prófi) vestra, þá mundi dvölin hér við háskólann gjöra þá
fullfleyga í íslenzku, jafnframt því, sem þeir hefðu kynst
þjóð sinni og væntanlega fengið þann velvilja til hennar,
að þeir yrði sjálfkjörnir forystumenn í þjóðræknislegri
viðleitni landa sinna.
En eins og ráða má af líkum, þá yrði því nær ókleift að
senda menn til náms um svo langan veg, ef ekkert væri
gjört hér til þess að greiða fyrir þeim. Spurningin yrði
því, hvort mönnum á íslandi fyndist ómaksins vert að
leggja nokkuð fram af mörkum í því skyni að tengja hina
íslenzku kirkjuflokka við þjóðkirkju landsins og stuðla
jafnframt að þjóðræknislegri viðleitni þessara þúsunda ís-
lendinga, er þar hafa getið sér hið ágætasta orð og enn
bera í brjósti svo ákafan hlýhug til lands síns og þjóðar.
Þjóðræknir áhugamenn með Vestur-lslendingum
hafa frá upphafi landnámsins þar útskýrt og fært rök
fyrir því, hvert gagn menn þar gætu af því haft, að