Morgunn - 01.12.1933, Blaðsíða 50

176
MORGUNN
fyrirskipað að rita eftir á, á tilsettum tíma, eitthvað, sem
fyrir þá er lagt. Þeir rita þetta þá ósjálfrátt og muna ekki
á eftir hvað þeir hafa gert. Efunarmenn telja þá, að þarna
sé skýring á ósjálfráðri skrift skrifmiðlanna, það séu ekki
framliðnir menn, er stjórni hendi þeirra, heldur aðeins und-
irvitund miðlanna sjálfra, þeir leiti með firðhrifum í endur-
minningum og hugsunum fundarmanna og noti þessa þekk-
ingu sína svo, að þeir telji skeytið komið frá látnum vin-
um þeirra. Eitt af höfuðeinkennum dáleiðslunnar er það,
hve dáleiddir menn eru sannorðir meðan á dáleiðslunni
stendur. Þeir játa því aldrei, sem þeim bæri að neita og
séu þeir spurðir um það, sem þeir vita ekki, þá kannast
þeir hiklaust við það.
Þessir efaspekingar eru ekki að fást neitt um það, að
með ójálfráðri skrift hafa komið fjölmörg skeyti, sem eng-
inn viðstaddur gat vitað, eða þó rithönd, orðfæri og ritháttur
bendi alt í öfuga átt við kenningar þeirra, eða þótt ritað
sé á erlendum tungum, sem enginn viðstaddur skilur, eða
úreltum mállýskum eða forntungum, sem aðeins örfáir mál-
fræðingar heimins geta þýtt og skýrt.
En það er ekki aðeins undirvitund miðlanna eða fram-
liðnir menn, sem valdið geta ósjálfráðri skrift; lifandi menn
geta líka verið valdir að skriftinni, eða efni skeytanna er
sótt í huga þeirra. T. d. segir W. T. Stead þessa sögu:
»Ég þekki konu, sem ritað getur með hendi minni, hvað
langt, sem hún er í burtu frá mér, og veitir það jafnvel
léttara en að rita með hendi sjálfrar sín. Hún hafði dvalið
síðari hluta vikunnar í Haslemere, sem er þorp í nálægt
þrjátíu mílna fjarlægð frá Lundúnum. Hún hafði lofað að
borða með mér hádegisverð næstkomandi miðvikudag, ef
hún þá væri komin aftur til Lundúna. Seint á mánudag
langaði mig til að vita, hvort hún væri komin aftur til bæj-
arins. Ég studdi pennanum á pappír og spurði í huganum
hvort hún væri komin aftur heim til Lundúna. Þetta ritað-
ist með hendi minni:
»Mér er verulega ógeðfelt að þurfa að segja yður frá