Morgunn - 01.12.1933, Blaðsíða 91

MORGUNN
217
að segja upp embættinu, kom húsbúnaði mínum fyrir,
og ásamt konu minni þá eg vingjarnlegt gestrisni-tilboð
um að dveljast í húsi vinar míns, sem er lögfræðingur.
Við höfðum ekki verið þar fulla þrjá daga, þegar eg fékk
bréf frá lávarðsfrú einni (sem eg hafði aldrei hitt, en
henni höfðu verið send nokkur af blöðunum, er ræður
mínar höfðu verið prentaðar í). Hún spurði, hvort eg
gæti tekið að mér prestakall, þar sem hún átti heima,
um þrjá mánuði, því að presturinn þar væri að fara til
útlanda sér til heilsubótar. Eg skrifaði henni tafarlaust
og þá boðið. Eftir fáeina daga fékk eg bréf frá prestin-
um; hann bauð mér þessa bráðabirgðastöðu, og nú var
um það samið, að eg skyldi flytja mig inn í íbúð hans
1. febrúar 1928.
Nú lá fyrir að hugleiða það, hvað eg ætti að gera
við vikurnar þangað til. Bréf kom frá göfuglyndum vin-
um okkar í London, sem buðu okkur íbúð sína með hús-
gögnum, meðan þau væru að heiman, í Egyptalandi. Við
þágum boðið með þökkum.
En áður en við fórum frá Edinborg, var eg einu sinni
að renna augunum yfir dálkana í KirlcjutíSindum (Church
Times), og meðal annara prestaauglýsinga sá eg þar
eina, sem mér geðjaðist sérstaklega vel að. Hún var um
aðstoð, sem óskað var eftir við kirkju í einni undirborg-
inni í London, og eg fann hjá mér sterka hvöt til þess
að svara þessari auglýsingu. Eg gerði það og presturinn
bað mig að tala við sig. Hann bauð mér tafarlaust að taka
við þessu starfi, þangað til eg færi í bráðabirgðastöðuna,
sem um hafði verið samið.
Eg undi hag mínum einstaklega vel við þessa kirkju,
en eg minnist á þetta vegna fremur einkennilegs at-
viks, sem gerðist meðan eg var þarna, og varð að lokum
til þess, að eg fór til Hampshire. Maður, sem hafði verið
í söfnuði mínum í London, kom til mín einn daginn og
spurði mig, hvort eg væri fús á að taka við prestakalli.
Eg hélt í fyrstu, að hann væri að gera að gamni