Morgunn - 01.12.1933, Blaðsíða 113

MORGUNN
239
betri, þótt Halldóra hefði verið að hjúkra sínu eigin barni,
því að hún var ágætis kona, viðkvæm og hjartagóð.
Nú var farið að aðgæta meiðslið. Eg hafði lent á stiga-
kjálkanum við fallið, og vöðvinn fyrir framan mitt lærið
marist í sundur. En skinnið yfir marinu var heilt. Strax
kom Halldóra með arnicu, og var nú borið á meiðslið. Þrátt
fyrir nákvæmni og góða aðhjúkrun, gat eg ekki stigið í fót-
inn, og lá eg þar í meira en viku. Þar sem eg fann, að eg
var aðeins til byrði, þá óskaði eg eftir að komast sem fyrst
heim til mín. »
Heimili mitt var þá hjá Eggert Vatnsdal og Soffíu
Friðriksdóttur konu hans. Þau hjón bjuggu þá 3 mílur aust-
ur af Mountain P. O. Halldóra var dóttir þeirra hjóna.
Helzt vildi Halldóra, að eg yrði kyr hjá sér, þar til eg kæm-
ist á fætur aftur. En eg afréð að komast heim til mín þá sem
fyrst, með því líka að eg vissi, að Eggert faðir hennar, sem
þá fékst töluvert við hómopatalækningar, mundi líta til
mín, ef eg væri undir hans hendi, eins og líka reyndist.
Björn maður Halldóru ók svo með migheim til tengda-
foreldra sinna. Þau tóku vel á móti mér, og létu mér í té
alla þá aðhlynningu, sem þau gátu.
Tveir mánuðir liðu svo, að eg gat ekkert stigið í fót-
inn, en eftir það fór eg smátt og smátt að haltra um. Þó
var eg frá verkum alt sumarið fram á haust. Lærið var
lengi svarblátt og svo sárt, að eg þoldi ekki að snerta það.
Mér smáskánaði svo, að eg gat þrautalaust gengið að störf-
um mínum; en alt af var meiðslið aumt. Leið svo tíminn, þar
til 1926. Fór eg þá að fá óþolandi kvalir í meiðslið, en var
þó verst á nóttunni, svo að eg gat helzt engan veginn í rúm-
inu hvílst og misti alla svefnró.
Nýlega hafði eg þá lesið í Morgni um lækningar frú
Guðrúnar Guðmundsdóttur frá Berjanesi í Vestmannaeyj-
um, og réð eg þá af að skrifa henni, og bað hana að senda
mér vitsmunaveru þá, er starfaði gegn um hana, ef fjar-
lægðin væri ekki til fyrirstöðu.
Bréf þetta sendi eg 20. ágúst.
Eg fór nú að hugsa um, að langt mundi verða þangað
til eg fengi svar við þessu bréfi. Hugkvæmdist mér þá að
skrifa kunningja okkar S. S. Bergmann í Winnipeg, sem þá