Morgunn - 01.06.1937, Qupperneq 55

MORGUNN
49
leyti ólíkt því, er farið er með aðra menn. Það er engin
þörf á að fjötra þá eða þinda þá við stólinn eða negla
stóla þeirra niður við gólfið. Nú er engin þörf á að þera
á þá lýsandi málningu, né að setja lýsandi bönd á lúðr-
ana, þegar haldinn er fundur fyrir sjálfstæðar raddir.
Nú má ljósmynda það í myrkrinu, sem gerist í fund-
arherberginu með kvikmyndavél, og nota til þess út-rautt
Ijós, svo að hægt er að sýna alt, sem gerst hefir, á mynda-
dúknum með nákvæmlega sama hraða eins og menn vilja.
Þetta er auðvitað kostnaðarsöm rannsóknaraðferð;
til hennar þarf dýran útbúnað og dýrar plötur; en hún
svarar vel kostnaði. Að loknum fundinum, og þegar búið
er að framkalla plötuna, beita sálarrannsóknamennirnir
gagnrýni sinni á það, sem þeir sjá á dúknum, og ef mynd-
irnar sýna, að nokkuð vafasamt hafi gerst á fundinum,
þá er því vandlega gaumur gefinn. Með þessum hætti má
án nokkurra örðugleika komast að ályktun um það, hvort
fyrirbrigðin hafi verið framleidd með venjulegum eða
yfirvenjulegum hætti. Þetta er þá að segja um myrkur-
fundina.
En nú gerist mikið af yfirvenjulegum fyrirbrigðum
í dagsljósi. Út-rautt og út-fjólublátt Ijós, sem hjálpar
rannsóknamanninum svo mikið í myrkrinu, er honum
gagnslaust, þegar fundir eru haldnir í dagsljósi. Þá eru
aðrar aðferðir notaðar, við þá grein fyrirbrigðanna, sem
kölluð eru hugræn.
Hugræn fyrirbrigði koma fram, þegar miðillinn er
í sambandsástandi, eða heyrir með dulheyrn, eða sér með
dulskygni. Þá veltur alt á því, sem miðillinn segir. Sálar-
rannsóknamaðurinn býr til nákvæma skýrslu um það sem
sagt hefir verið, gengur úr skugga um það, að miðillinn
hafi engan kost átt þess að fá vitneskju um það með venju-
legum hætti, og að lokum um það, að sú vitneskja, sem
komið hefir verið með, sé rétt. Þetta getur auðvitað hver
maður gert einn, en það fullnægir ekki öðrum en þeim
manni, sem á hlut að máli.
4