Morgunn - 01.06.1937, Side 119

MORGUNN
113
Hann fullvissaði konuna um það, að nú væri maður
hennar fluttur inn í þá eilífu sælu, sem guð fyrirbyggi
hverjum góðum manni, er til hans flyttist héðan af jörð-
unni.
Konan hlustaði hljóð og hæglát á umtölur sálusorg-
arans, en að máli hans loknu sagði hún fáein orð, er að
efninu til voru á þessa leið: „Vafalaust vitið þér þetta
alt margfalt betur en eg. Maðurinn minn var aldrei í
rónni, ef hann vissi að okkur skorti eitthvað af brýn-
ustu nauðsynjum. Hann hafði engan frið fyr en úr þeim
skorti var bætt. Oft leið hann sárar þjáningar vegna
þess, að hann vissi ekki, hvernig hann ætti að láta vinnu-
þrek sitt og úrræði hrökkva til þess að sjá heimilinu fyr-
ir brýnustu þörfum. Nú erum við búin að missa hann —
og svo á eg að trúa því, að nú sé hann hættur að taka
þátt í kjörum okkar og orðinn alsæll, af því að honum
hefir verið kipt burtu og fyrirmunað að halda áfram að
vinna fyrir oklcur og annast þarfir barnanna sinna“.
Sjálfsagt hefir presturinn svarað þessu einhvei’ju.
Eg man það ekki, en athugasemd konunnar brendi sig
inn í hug minn. Og eg get ekki neitað því, að mér finst
mikil skynsemi í orðum hennar.
Eg hef stundum átt dálítið erfitt að hugsa mér þá
miklu sælu, sem okkur er sagt að framliðnir menn njóti
og búi við, hve góðir menn og mætir, sem þeir hafa ann-
ars kunnað að vera. Jarðlífið á yfirleitt fremur lítið af
áhyggjulausx-i sælu, enda virðist þvílíkt ástand enginn
áberandi þroskagjafi.
Mér finst nokkuð oft, að þeim framliðnum möixn-
um og konum, sem annars geta vitað eitthvað í þennan
heim og bera heita umhyggju fyrir skyldmennum
sínum og ástvinum eða fyrir sambúðai'háttum mannanna
á jörðunni, hljóti ærið oft að fara líkt og sagt er um Jesú
frá Nazaret, er grét yfir framtíð og ástandi 'Jerúsalems-
borgar og íbúa hennar.
En ef til vill er það svo, að þegar við komum yfir á
8