Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 43

MORGUNN
169
um lit. Grasið er að fölna og blómskrúð sumarsins er óðum
að hverfa. Sóleyjarnar og Baldui'sbrárnar, sem glöddu augu
vor á þessu yndislega sumri, eru horfnar, og fíflarnir eru
orðnir að gráhærðum biðukollum, sem hírna hér og þar
með feigðarsvip og bíða þess að haustvindarnir beri þá
einhvern daginn til moldar. Hvar sem vér litumst um úti
í náttúrunni, sjáum vér mei’ki um tóma visnun og dauða.
— Það er ekki laust við nú, þegar vér stöndum andspænis
allri þessari hrörnun og dauðamerkjum, að oss finnist guð-
spjall dagsins verða eins og ofurlítið hjáróma. — í fljótu
bragði virðist oss, sem pi’édikun um upprisuna cg lífið
hefði átt betur við á einhverjum sunnudegi vorsins.
En oss virðist þetta aðeins í bili. Við nánari athugun
hljótum vér að játa, að guðspjall dagsins á vel við árstím-
ann. Því hvenær hafa mennirnir meiri þörf fyrir boðskap-
inn um upprisuna og lífið en einmitt þá, er þeir standa
andspænis forgengileikanum og dauðanum.
Ritningarorðin, sem ég las áðan, herma frá komu Jesú
til Betaníu; en þar hafði dauðinn þá fyi’ir fáum dögum
höggvið skarð í hóp þriggja systkina, sem tilheyrðu nán-
asta ástvinahóp Jesú. Bróðirinn, Lazarus, var dáinn, og
textinn hermir frá því, er önnur systir hins látna er að
leita hjálpar og huggunar hjá Jesú. „Herra, ef þú hefðir
verið hér, væri bróðir minn ekki dáinn. En nú veit ég líka,
að hvað, sem þú biður guð um, það mun guð veita þér“. —
Hversu óbifanlegt öryggi og trúnaðarti'aust kemur fi'am
í þessum orðum. Það leynir sér ekki, að Marta hefir ekki
einungis óbifanlega trú á lækningamætti Jesú, heldur sér
hún í honum sjálfan sigurvegara dauðans. — Það liggur
utan við texta þessa dags, að ræða um máttarverkið, sem
sagt er frá hér rétt á eftir. — Það, sem ég ætla að tala
um við yður, er svarið, sem textinn hermir frá að Jesús
hafi gefið Mörtu. — Þetta svar: „Ég er upprisan og lífið;
sá, sem trúir á mig, mun lifa þótt hann deyi. Og hver sem
lifir og trúir á mig, hann skal aldrei að eilífu deyja“.