Morgunn - 01.12.1939, Qupperneq 55

MORGUNN
181
hafa lokið lífi sínu í hárri elli, því að hár hans og flax-
andi sítt skeggið var mjallhvítt. Ásýnd hans er mjög virðu-
leg og ber vott um mikinn vísdóm og heilagleik. En, eins og
ég hefi áður getið um, ber útlit fyrir háan aldur hjá engl-
unum ekki vott um neinn veikleika eða óstyrkleik, eins og
hjá mönnunum. Allir englar á himnesku sviðunum, hvort
sem þeir sýnast ungir eða gamlir að okkar dómi hér, bera
með sér, að þeir eru gæddir léttum og leikandi þrótti, sem
að því er mér virtist, ber langt af afli æfðustu aflrauna-
manna hér. Og um leið og hár aldur — eða ég ætti ef til
vill heldur að segja það sem sýnist vera hár aldur, — ber
þannig á sér yfirbragð eilífrar æsku, býður hann af sér
undursamlegan yndisþokka.
Hinn Virðulegi — sem ég vil nefna svo — fór ætíð með
okkur úr musterinu og gekk með okkur í garðinum. Ég
ber ekki við að lýsa yndisþokka hans. I nálægð hans er
eitthvað, sem virðist ljóma út frá honum eins og Leiðtoga
— eitthvað, sem lyftir upp yfir hversdagsleik og smá-
muni lífsins.
Á einni þessari göngu sagði hann við mig: Það er gott, að
þeir, sem eru hérna og þeir, sem eru á ykkar tilverusviði,
hugleiði oft og gaumgæfilega kærleika, miskunn og mikil-
leik Guðs Alföður. Á þann hátt fæst andleg þekking —
ekki eins og fengin er þekking á atriðum efnisheimsins
fyrir fyrirhafnarmikla ástundun með takmörkuðum sálar-
gáfum, heldur með því blátt áfram að drekka í sig hugs-
anirnar, sem streyma inn í sálina.
Ég minntist á þann svip af feginleik, að drekka í sig,
sem ég hefi veitt eftirtekt í ásjónum allra þeirra, sem voru
í musterinu.
„Það sem þú sást“, sagði Virðulegur, „sést aðeins í á-
sjónum þeirra, sem hafa tileinkað sér það, sem Guð ætlast
til af börnum hans“.
„Og hvað er það“, spurði ég.
„Sannleikur“, svaraði hann — „sannleikur í hugsun; í
þeim huga, sem hulinn er mönnum, en Guð þekkir afleið-