Alþýðublaðið - 25.08.1923, Blaðsíða 2

í
a
Átta stunda
dagurinn.
(Brot úr fyrirlestri, þýtt)
— Framleiðslunui nægir ekki
átta stunda vinna, er sagt. En
íhugið að eius, hvílík framleiðsla
myndi spreita upp, ef altir, sem
geta, vildu vinna þó ekki væri
nema átta stundir A dag, meira
að segja, ef að eins atiir, sem
vilja, gætu fangið vinnu.
Já; en verkamennhnir et u ekki
nógu þroskeðir enn tii þess að
þoia svo mikið frelsi, srgja menn
þá. Það er sama ópið, semjafn-
an hefir goiiið við kröfunum um
aukið frelsi, rétt eins og menn
viti ekki fuilvei, að lyrsta skil-
yrðið til þess að iæra að neyta
frelsisins á heppilegan hátt er
einmitt — frelsi.
En sjálfur vinnur þú leugur
en átta stundir á dag, kveður
við að lokum! Nei; hreiut ekki,
ekki ófrjálsa vinnu fyrir kaup í
þágu annara! Og ætiunin er að
eins að sneiða hjá þvf, ekki að
ýta undir menn áð liggja upp i
loft hinar 16 stundir sólar-
hringsins.
En heidur en eEdurtaka allar
í röð hinar margtuggnu sann-
anir og mótbárur moð og móti
átta stunda deginum viljum vér
rifja upp stutt æfhitýri eítir lát-
inn rithöfund, Carl Ewa'd. Það
er að vísu orðið háits manns-
aldurs gamait, en því roiður jafn-
réttmætt enn þann dag í dag:
Það var kvöld, hinn fyrsta maí.
Drottinn gekk, eins og
hann var vanur, spölkorn niður
ieiðina tii jarðarinnar, áður en
hliði himinsins væri lokað og
stjörnurnar tendraðar.
En sem hann gekk þar, tók
hann eítir miklum fjölda manna,
sem kom móti honuro.
E>að var hægt að sjá, að þeir
komu beint frá vinnu siuni, því
að hendur þeirra og andlit voru
óhrein, og þeir gengu þunglama-
lega og þreytulega.
>Hvað viljið þið svo seint?<
spurði Drottinn.
>Við gátum ekki komið fyrr,«
sögðu þeir. >Við ætlum að biðj i
þig að skipa vinnunni öðruvisi.<

AlMðoiiraÐðgerðin
selav hln óviðj afnanlegn
hveitihraað,
bölcuð úr beztu hveititegundinni (Kanada-koini) frá
stærstu og fullkomnustu hveitimylnu í Skotlandi,
sem þekt er um alt Bretland fyrir vörugæöi.
Drottinn settist á vegarbrún-
ina og varð þungbúinn á svip.
>Það er skrítið háttalag, sem
þið hafið tekið upp, að þjóta til
mín f hvert skiíti, sem eitthváð
er að,< sagði ’hann. >í morgun
hringdi til mín prestur og spurði,
hvort mér væri nokkuð á móti
skapi, að harm háldt miðdegis-
boð á fimtudaginn. Hann hafði
skrilað >ef guð vi!l< á boðmið-
ana, svo að hanu sagðist geta
breytt því. Það eyðir tíma mín-
um, og ég ætlaði, að ég hefði
skipað öllu harla vel, svo að
þið gætuð sjálfir séð um ykkur
hversdagslega.<
En þeir féllu á kné allir saman
og kölluðu hver í kapp við
annan:
>Við viljum ekki vlnna
nema átta stundir á dag. — Við
viljum fá næði til að sofa, -—
tíma til að lesa. — Við viljum
leika okkur vtð börnin okkar.
— Víð viijum ganga með stúlk-
unum okkar um græna skóga.
— Við viíjum halda okkur kát-
um og hressum með því að
hlusta á hljórolist og horfa á
listaverk og alla þá fegurð, sem
þú hefir skapað á jörðinni.<
»Hver svo sem bannar ykkur
það?< spurði Drottinn.
Þá gengu fram verksmiðju-
eigandi, óðalsbóndi og prestur,
lutu guði djúpt og sögðu:
>Það má ekki koma íyrir, að
svo verði, sem þessir menn
æskja. Heiminum nægir ekki
svo lítil vinna. Þá veltur alt um
koll.<
>Eruð það að eins þið þrír,
sem eruð þeirrar skoðunar?<
spurði Drottinn.
>Nei,< svöruðu þeir. >Við er-
utn fleiri. — Við erum margir.
Við erum heil hersing. — Við
þrír erum einungis fulltrúar.<
>En hví eruð þið ekki allir
sámau koranir upp hÍDgað eins
og verkamennirnir?< spurði
Drottinn.
Þeir litu hver á annan og
sögðu:
>Þeir máttu ekki vera að því.—
Einn ætlaði að fara að Ie3á góða
bók. — Einn ætlaði út í skóg
með unnustu sinni. — Einn
ætlaði í leikhúsið — og einn á
hljómleika. -» Einn er að hlaupa
og leika sér við börnin sín.
— Einn liggur og hvílist á
legubekk.< —
Þá brá Drottiun upp hendi
sinni og hló, svo að öllum
kirkjuklukkum á jörðinni hringdi.
Hann snéri sér að verkamöon-
unum og sagði:
>Farið þið nú niður á jörðina
og gerið slíkt hið sama. Þið
hafið blessun mína.< —
— Þetta fagra og djúplega
mannúðlega æfintýri datt mér í
hug, er ég lá í brekkunni í
morgun og sá krakkana mfna
bylta sér í svölum bárum sunds-
ins, og ég íór að bugsa um
hversu undarlega fer lyrir flest-
um. þegar þeim fer sjálfum að
líða vel. Einungis fáir vinna að
því, að öllum öðrum geti liðið
jafn-vel; mestur hlutinn ímyndar
sér hins vegar, aóf úr þvf að
þeim sjálfum líði vel, þá Iíði
öilum vel.
Einungis, að þessir hinir mörgu
vildu sökkva sér eitt einásta
skifti niður í þetta íhugunarefni,
en — heízt í átta stundir, jafn-
fýlulegir, tregðu ullir og hugs-
unarseinir sem! þeir eru! —
Húmai'k viuimtíma á dag á
að vera átta tímar við létta
vinua, færrí tímar vlð erfiða
viuuu.