Morgunn - 01.06.1944, Blaðsíða 19
M O R G U N N
15
Dr. Bowers lýsir því, hvernig símabjallan hringdi, þessa
minnisverðu nótt, heima í íbúðinni hans á Riverside Drive,
New York. Frú Bowers reis upp í rúmi sínu og tók heyrnar-
tólið, því að hún vildi ekki ónáða manninn sinn, sem svaf,
að nauðsynjalausu. Rödd Patsys er sérkennileg og ógleym-
anleg öllum, sem hafa talað við hann. Þið getið gert ykkur
í hugarlund, hve undrandi frú Bowers var, þegar hún
heyrði rödd hans í símanum. „Halló, Ouise“, sagði hann.
„Ég gæti skotið því hér inn i“, ritar læknirinn, ,,að Patsy
hefur þá reglu, að kalla flesta, sem koma á fundi hjá
Decker, skírnarnafni — hvort sem þeir eru míljönamær-
ingar, tignarfrúr, virðulegir lögfræðingar, iðjuhöldar eða
hraðritarar. Hann hefur hið nákvæmasta minni á nöfn og
atburði, sem aðeins hæfustu veitingahúsritarar virðast
geta þroskað hjá sér. Konan mín hefur auðvitað talað við
Patsy fjölmörgum sinnum í þau fimm eða sex ár, sem hún
hefur öðru hvoru sótt fundi hjá Decker.
Patsy gerði að gamni sínu við frú Bowers í eina eða
tvær mínútur og sagði henni, að miðstöðvarstúlkan, sem
hefði gefið sér samband, hefði kallað sig ,,frú‘c. Rödd hans
var svo ungleg, að það var vel hægt að taka hana fyrir
kvenmannsrödd. Frú Bowers vakti manninn sinn, sem
talaði við Patsy í nokkrar mínútur og sagði andadrengnum
,hve hamingjusamur hann væri yfir því að fá að tala við
hann á þennan óvænta hátt. Patsy sagði: „Bíddu augna-
blik. Ég skal hleypa Joe að og hann segir þér frá öllu
saman“. Herra Joseph de Wykoff sagði þá við Dr. Bowers:
„Ég get ekki dregið að segja þér frá undursamlegustu
fyrirbrigðunum, sem ég hef orðið þátttakandi í á æfi minni.
Ég er svo gagntekinn, að ég get varla talað“. Hann hélt
síðan áfram og sagðist hafa heimsótt Frank Decker heima
hjá honum um kvöldið, en hefði orðið svo seint fyrir, að
hann hefði ákveðið að gista inni í bænum. Miðillinn hefði
lofað honum að sofa inni í skrifstofunni, í næsta herbergi
við sjálfan sig.
Rétt eftir kl. 1 vaknar De Wykoff úr fasta svefni. Einhver