Morgunn - 01.06.1944, Blaðsíða 52

48
M O R G U N N
þyrfti vissulega meira en einn anda, til þess að halda
þeim aftur frá að fara.
Þegar ég hafði lokið þessum erindum, hélt ég heim til
gistihússins og háttaði aftur.
Ég svaf vel í nokkrar klukkustundir, en vaknaði þó við
hróp, fyrst frá konu og því næst frá karlmanni og síðan
aptur mismunandi en greinileg hróp, sjö í allt. Hvað gat
þetta verið? Það var í sannleika nóg til þess að gjöra mig
ákaflega hrædda.
ÞÁ VISSI ÉG.
Ég stökk út úr rúminu og leit á klukkuna. Hún var rétt
þrjú og ég hafði sofið nær því allan daginn vegna þess að
ég hafði átt þessa erfiðu nótt. Allt í einu rann upp fyrir
mér, kvað þessi hróp þýddu. Ég hafði fengið þrjár aðvar-
arnir. Það voru sjö í förinni og ég hafði heyrt andlátsóp
þeirra. Þessi hugsun gjörði mig agndofa. Ég varð svo óró-
leg, að ég klæddi mig og fór út í næsta matsöluhús, ekki af
því að ég væri svöng — til þess var ég of sturluð — held-
ur til þess að gjöra eitthvað. Eftir það fór ég heim aftur,
gat ekkert borðað, en leit í tímarit hugsunarlaust og kl. 9
var ég orðin svo óróleg, að ég gat ekki setið á mér lengur,
en tók hatt og kápu og flýtti mér til næsta heimilis ferða-
fólksins og spurði móður Stellu, sem var bezta vinstúlka
mín, hvort hún vissi nokkuð um fólkið, en sá áður en hún
svaraði að hún var ákaflega áhyggjufull.
Mig greip þá undir eins iðrun, að ég skyldi hafa komið
til að gjöra hana enn hræddari. Ef til vill væri ótti minn
ástæðulaus, en þó vissi ég að svo var ekki. Hún svaraði
mér rólega, en leit alltaf til dyranna, eins og hún byggist
við að Stella kæmi inn.
„Nei, Edda“, sagði hún, „hún er enn ekki komin. En
þó að ekki sé enn mjög framorðið er ég svo undarlega
óróleg“.
Ég reyndi að hughreysta hana, þótt ég vissi að það
kom fyrir lítið og fór því brátt aftur.
I