Morgunn - 01.06.1944, Blaðsíða 76
72
M O R G U N N
sem húsbændurnir biðu þeirra, sagði hr. Davis við hr.
Thompson:
„Sögðuð þér mér ekki, að öll börnin ykkar væru upp-
komin? Það er þá sennilega barnabarn ykkar, sem var
grátandi í herberginu okkar uppi áðan? Eitthvert barn
var þar, sem leið ákaflega illa. . . .“
Hr. Thompson brá ákaflega. Hann leit á hr. Davis með
raunasvip og hvislaði: „Uss — uss!“ og leit síðan í áttina til
konu sinnar, bersýnilega til að komast að raun um hvort
hún hefði heyrt orð hr. Davis. „Eftir miðdegisverðinn skal
ég segja yður allt um þetta barn, en ég bið yður að minn-
ast ekki á það þangað til“.
Hr. Davis leit nú í áttina til frú Thompson og sá, að hún
hafði náfölnað, eins og hún væri að hníga í ómegin. Hartn
sá nú, að óviljandi hafði hann gert eitthvert axarskaft og
flýtti sér að breyta um umræðuefni.
Eftir miðdegisverðinn sátu karlmennirnir saman yfir
vinglasi og þá sagði hr. Thompson vini sínum ótilkvadd-
ur þessa sögu:
Barnið, sem var að gráta í herberginu, var barn Thomp-
sonshjónanna, en það var dáið fyrir mörgum árum.
1 öll þau ár hafði svipur barnsins öðru hvoru birtst ýmsu
fólki, ávallt með ekka og stunum eins og frú Davis hafði
heyrt. Barnið virtist engum gefa gaum, svaraði engum,
þótt á það væri yrt, sem fólk hefði stundum gert.
Þetta væri allt því sársaukafyllra fyrir þau hjónin og
hörmulegra, vegna þess, að barnið hefði dáið í þeirri ör-
væntingarímyndun að vera í ónáð foreldranna og hafa
ekki fengið fyrirgefning.
Orsökin var sú, að dag nokkurn hafði barnið tekið rúbín-
hring af snyrtiborði móður sinnar og borið hann eitthvað
burt. Þegar það var spurt játaði það því, að hafa tekið
hringinn en kvaðst ekki geta skilað honum aftur, því að
hann hefði dottið niður í einhverja holu, en hvar sú hola
væri gat það ekki sagt, það mundi ekki staðinn.
Af framferði stúlkunnar þóttist móðirin viss um, að hún