Morgunn - 01.12.1944, Síða 5

M O R G U N N
m
hefir verið minnzt. Það er út af fyrir sig skiljanlegt vegna
þess, að þetta atriði hefir verið langflestum mönnum óskilj-
aniegt með öllu, þangað til þekking síðustu tíma á anda-
heimunum og starfi leiðtoganna þar, er að gera oss mögu-
legan meiri skilning á þessu efni.
í trúarjátningunni, sem nofnd er hin postullega, þótt hún
sé ekki til orðin fyrr en nokkurum öldum eftir að postul-
arnir voru uppi, var oss þegar í bernsku kennt, að eftir
krossdauðann, en fyrir upprisuna, hafi Kristur „stigið nið-
ur til heljar", en svo nefnir Ritningin stundum vansælu-
staðina annars heims eða ástand þeirra ógæfusömu sálna,
sem bera annars heims kvöl og þjáning eftir breytni sína
á jörðunni. En til hvers steig Kristur niður til heljar? Ekki
þurfti hann að ganga i gegn um neinn hreinsunareld fyrir
afbrot jarðlífsáranna, ekki þurfti hann að bæta fyrir
drýgðar syndir með þjáningum, hann, sem saklaus þoldi
þjáningar hins sárasta dauðdaga. 1 Pétursbréfinu er þeirri
spurning svarað og oss er sagt, að hann hafi stigið niður
í vansælustaðina til þess að „predika fyrir öndunum í varð-
haldi“, eða m. ö. o. til þess að flytja ljós guðlegrar líknar
inn í myrkrið til þeirra, sem voru ógæfusamastir allra,
flytja fagnaðarboðskapinn um miskunnsemi himnanna til
þeirra, sem í sjálfskapaðri kvöl voru í fjötrum, sem þeir
höfðu bundið sér sjálfir með ástríðufullu nautnalífi, hatri
eða grimmd.
Við þetta er átt með hinum dularfullu orðum, sem oss
voru kennd i bernsku um hinn heilaga Ijóssins og himn-
anna son, sem bæði tók á sig jarðneska þjónsmynd jarð-
neskum mönnum til líknar og steig auk þess einnig niður
í myrkurheima tilverunnar, til þess að boða lausn þeim, sem
þar voru í fjötrum.
Innan um illgresi fornheiðinna og gyðinglegra hug-
niynda um útskúfun og eilífa refsing fordæmdra sálna,
sem illu heilli náði að festa rætur í kristninni og hefir
i'eynzt svo lífsseig, að hún á jafnvel formælendur enn inn-
an kirkjunnar, lifnaði og óx fegursta blóm kristninnar,