Morgunn - 01.12.1944, Blaðsíða 20

114
MORGUNN
Hann horfði á hina miklu hrúgu af rústum, sem lágu
allt í kringum hann og reyndi að grafa þá atburði upp úr
minni sínu, sem höfðu leitt til þessarra ógna. Hann
fór að minnast þess, að hann hafði heyrt ógurleg-
an hávaða, og nú rnundi hann fullkomlega eftir loftárás-
inni, sem hafði orsakað þessa eyðileggingu. Honum fannst
það einkennilegt, að hann fann ekkert til. Hann gerði sér
Ijóst, að hann mundi hafa legið meðvitundarlaus um tíma,
eftir að sprengjan hafið fallið, sem hafði eyðilagt bygg-
inguna, sem hann vann í. Hann gat óhindrað hreyft sig
og var sýnilega ómeiddur og hann var töluvert hissa á því.
Hann hafði oft séð hina særðu vera borna burt á börum
eftir loftárásir og vorkenndi þeim ákaflega, hve illa þeir
voru leiknir, svo að nú varð hann fjarska feginn, að hafa
„komizt af“ og hugsaði strax til móður sinnar, sem hann
langaði til að sjá eins fljótt og auðið væri, til þess að láta
hana vita, að hann væri ekki aðeins lifandi, heldur líka
ómeiddur. Það var nú orðið bjart, og Geoffrey sá móta
fyrir byggingunum, sem eftir stóðu og leifunum af þeim,
sem eyðilagzt höfðu; en samt fannst honum dálitil móða
í loftinu, eins og í dögun á þokudögum. Eða ef til vill hafði
hann reiknað tímann rangt, sem liðið hafði síðan sprengj-
an féll, og nú væri snemma kvölds en ekki morguns.
Alltaf, þegar hann losnaði úr vinnunni, var hann van-
ur að hitta móður sína á næsta götuhorni og nú flýtti hann
sér strax af stað þangað og tók ekkert eftir fólkinu, sem
stóð þarna í hópum, ýmist að horfa á eða vinna við stóru
grjót- og múrsteinshrúgurnar og járnaruslið, sem nú iágu
á staðnum, sem hann hafði áður lifað og unnið á.
Þegar hann kom á staðinn, sem þau voru vön að hitt-
ast á, var móðir hans þar ekki. Hann beið töluverðan
tíma, iangan tíma — að honum fannst — og sagði við
sjálfan sig, að þrátt fyrir það, að nokkrir tímar hlytu að
vera liðnir síðan hann fyrst kom til meðvitundar, þá hefði
dimman og rökkrið, sem hann hafði þá tekið eftir, ekkert