Morgunn - 01.06.1952, Blaðsíða 23

Hvað bíður vor
hinu megin dauðans?
Eftir Jan Fridegaard rithöfund.
★
Ég bið yður að fylgja mér um 7 eða 8 þúsundir ára
aftur í tímann. 60—70 metra djúpur sjór huldi landið,
sem vér nú stöndum á. Frumskógar þöktu landið, sem
fyrir ofan hafflötinn var, og aðeins við strendur og vatns-
borðið bjuggu menn. Híbýli þeirra voru ekki annað en
hellar og e. t. v. smákofar úr viðartágum og leir. Á sumr-
um lifa þeir af dýraveiðum og fiskifangi, og á vetrum eta
þeir rætur og hnetur með þurrkuðum fiski, þegar veiði
bregzt.
Tungumál þeirra er enn ekki þroskað og þeir gera sig
hverir öðrum skiljanlega með undarlegum hljóðum og
merkjum. Þeir standa enn ekki miklu ofar hundunum,
sem þegar sýna þeim trúmennsku og fylgd. En hundur-
inn var taminn fyrst allra dýra á Norðurlöndum og senni-
lega hvarvetna á jörðunni. Það er mikil ráðgáta, hvers-
vegna dýrin sýnast frá byrjun hafa óttazt manninn og
hlýtt honum. Eigum vér að trúa því, að jafnvel með frum-
manninum hafi búið einhver andi, sem geislaði út frá sér
einhverju — krafti eða kærleika, eða hvoru tveggja? Svo
virðist oss, og a. m. k. trúi ég því.
Á árbakka stendur lítill steinaldarbær. Þar lifa menn
klæddir dýrahúðum og þeir lifa í stöðugri óvissu og angist.
Ein óráðin og ógnandi rún stendur andspænis þeim: Hvert
fara hinir dauðu? Hversvegna hljóðnum vér skyndilega,
sofnum og förum ekki á fætur aftur? Vegna þess, að eilíf-
ur andi býr í þessum mönnum, sætta þeir sig ekki við þá
hugmynd, að þeir eigi að deyja með öllu út. Með óljósum
en þó jafnframt ákveðnum hætti skynja þeir, að hinn
2