Morgunn - 01.06.1952, Blaðsíða 28

22
MORGUNN
góður eiginmaður og faðir. En nú vil ég hafa leyfi til að
spyrja: Er líklegt að það verði til tjóns venjulegum og
góðum manni á vorum tímum, að hann fengi hugboð um
eða vissu fyrir því, að góðleikur hans og skyldurækni eigi
siðar að bera ávöxt fyrir sjálfan hann og bera hundrað-
faldan ávöxt. Eða mundi það verða til tjóns afbrotamann-
inum að fá að vita, að einnig fyrir hann væri von, að einn-
ig hann fengi nýja möguleika? Ég álít þvert á móti, að
vissan um þetta, örugg vissa um þróun í framtíðinni sé
blátt áfram hjáparráð fyrir mannkynið.
1 þessu sambandi hafa margir spurt mig, hversvegna
menn eigi að vera að vinna að sinni andlegu þjálfun, ef
það sé rétt, sem guðspekingar og spíritistar kenna, að
fyrr eða síðar eigi allar sálir að öðlast fullkomnun og ham-
ingju. Ég svara: Hversvegna velja allir menn heldur
skemmri veginn en þann lengri? Lengri vegurinn merkir
meiri þjáningu, sem vitandi vits er hægt að komast hjá,
ef maður velur þann veg, sem er fær, og lærir að sjá.
Venjulegur maður gengur lífsveginn sinn eins og væri hann
blindur, og veit ekki, að það er hægt að stytta þennan
veg og gera hann mýkri fyrir fótinn. Ég álít, að spiritism-
inn gefi oss þetta tækifæri. Ég segi ekki, að hann sé eini
vegurinn.
Einkum á styrjaldartímum hugsa ég — og auðvitað
margir aðrir — á þessa leið: Hvaða réttlæti er í því, að
milljónum saman skuli ungir menn vera brytjaðir niður
og sendir inn í eilífðina, áður en þeir báru nokkuð veru-
legt úr býtum af þessu lífi eða fengu nokkuð af því lært?
Auðvitað er þetta stórkostlegt óréttlæti, en það væri auk
þess gersamlega tilgangslaust, ef þessi fórnarlömb væru
að eilífu dáin og horfin. En, hamingjunni sé lof, þetta er
ekki svo, — þeir lifa, þeim er tekið mildum höndum, og
að lokum fá þeir að vita, hver er tilgangurinn. Þar, sem
þeir halda áfram að lifa, er þörf fyrir þá og þar eru þeim
fengin störf til að leysa af hendi. Tíminn leyfir ekki að
ég fari nákvæmlega út í þetta og nefni dæmi, en þau eru