Morgunn - 01.06.1952, Blaðsíða 64

58
MORGUNN
an hans þurfti að vita. Maðurinn minn kom nú inn með
gestina og sýnin hvarf mér. Ég sagði frá, hvað fyrir mig
hefði borið. Daginn eftir sagðist frú S. hafa fundið skjal-
ið, en áður hefði hún alls ekki vitað, hvað hún ætti að
gera við það. Hún var þakklát fyrir kveðjuna, sem hafði
nú alveg sérstakt gildi fyrir hana.“
J. A. þýddi.
Synd að þegja.
Og þó að mennirnir með áhugann á eilífðarmálunum
séu í minnihluta á hverjum einstökum tíma, þó að verald-
arvafstrið og efnishyggjan haldi þeim áhuga í fasta svefni
að öllum jafnaði, þá er það nú svona, að þær stundir koma
fyrir flesta okkar einhvem tíma á ævinni, að eilífðarmálin
knýja á dyrnar og sál okkar situr inni fyrir í sorg og
ahgist út af því að geta ekki lokið upp. Ég held að þrátt
fyrir alla léttúðina og veraldarhyggjuna sé sú þjáning
samarúögð svo mikil, að það sé vansæmd siðuðum heimi,
hvað lítið hefur verið gert af þekkingu og viti til þess að
lina þær þrautir.
Þegar sú hugsun kemur — hún bælist oft niður af öðr-
um hugsunum, en þegar hún kveður sér hljóðs í sál minni
— þá finnst mér það synd og skömm, að segja ekki eitt-
hvað af því, sem ég veit um þetta mál.
Einar H. Kvaran: Líf og dauOi.