Morgunn - 01.06.1957, Blaðsíða 12
6
MORGUNN
ið frá Guði“, andalíkaminn, verður iheimkynni sálarinnar
eftir að líkaminn, sem af dufti er gerður, hnígur dauður
í duftið. Mér finnst óhugsandi, að með þessum orðum eigi
Páll við einhver himnesk „hús“, himneska bústaði. Það
er líkami hinna látnu, sem hann er hér að tala um.
Miklu moldviðri hefði orðið afstýrt innan kristninnar,
ef kirkjan hefði frá öndverðu haldið sig fast að þessari
hugmynd Páls. Raunar hygg ég, að honum hefði ekki lík-
að orðið „hugmynd" í þessu sambandi, honum var þetta
blákalt reynsluatriði. Kirkjan 'hefir viljað byggja á Ritn-
ingunni, en í henni rekast harkalega á tvær ólíkar kenn-
ingar um lífið eftir dauðann. önnur kenningin er sú, sem
víða er túlkuð í gömlum útfararsálmum, sem vér syngj-
um enn, og jafnvel ekki eldri en svo, að sjálfur séra Valdi-
mar Briem orkti þá, að á dómsdegi við heimsendi fari
fram allsherjarupprisa kristinni manna, og að þá fái hin-
ir upprisnu jarðnesku líkamina aftur, þótt látnir séu fyr-
ir þúsundum ára.
Greinilega kemur þessi hugmynd fram í hinum glæsi-
lega páskasálmi Helga lektors Hálfdanarsonar:
Hann, sem reis meft dýrft frá dauða,
duft upp lætur rísa mitt,
leyst úr fornum fjötrum nauða,
fyrir blóðið helg-a sitt.
Hold og andi lífs á landi
lífgjafara sinn fá hitt.
Annað tveggja er guðfræðin í tveim síðustu ljóðlínun-
um mjög aðgæzluverð, eða þá sú kenning Páls er villu-
trú, að ekki geti hold og blóð erft guðsríki.
1 hinum gamla, latneska sálmi, Þér, ástvinir, eyðið nú
hörmum, í þýðingu sra Stefáns Thorarensens, segir svo
um líkamann, sem jarðsettur er:
Brátt verða þau umskiptin alda:
fer ylur um limina kalda
og bústað sinn forna í færist,
af fjöri, sem himnesku nærist.