Morgunn - 01.12.1957, Blaðsíða 15

MORGUNN
101
sem bjó á næstu grösum við skáldmæringinn tveggja ára
tíma, „sanntrúaður á Guð föður og efaðist alls ekki um
tilveru persónulegs andskota“. Þó kvað Hjálmar þetta, „1
þungri legu“:
Hugurinn þó í hæðir flýi,
hrapar á sama stig;
leyndardóms í dimmu skýi
drottinn hylur sig.
Á hinu leitinu var Hjálmar gunnreifur á hestbaki í
Glæsiserfi, þó að Glæsir sé fallinn í valinn og ekki væri
á þeim dögum talað um að dýrin mundu öðlast eilíft líf:
Fyrst hann andlegt eðli bar,
upp mun standa á foldu
á fögru landi farsældar,
fyrir handan aldirnar.
Skáldin eru mislynd og blunda hálft í hvoru að Hómers
hætti, standa stundum á höfði eins og „gömul fjöll í sjó“,
í vísu Gríms á Bessastöðum.
Enginn skyldi þvertaka fyrir þann möguleika, að himn-
esk rödd kunni að bergmála í hugskoti manns. „Mörg
dæmi ólíkinda hafa orðið í fymdinni“, mælti Hrærekur
konungur á Heiðmörk. Andagift er mikils megnug, getur
kafað ómælilegt dýpi og hafizt til mikilla hæða. Hinsveg-
ar verður að gjalda varhuga við þeim ákafa. sem belgir
sig og þykist vera unnusti heilagrar náttúru. Falsspá-
menn þeir, sem Kristur sagði að rísa mundu á skottlegg-
ina, hafa gert sig háleita, enda þótt þeir hafi skammtað
sálum fólksins „vind og snjó“ í staðinn fyrir ilm úr jörðu,
og himinrjóma, kláravín, feiti og merg, því er nú það, að
fólk verður oft fyrir vonlygum, þegar það bjóst við dýr-
legum jartegnum. Einfeldni getur ekki séð við lævísi
bragðarefa. Einlægni er hætt við að lenda í gildrum og
tálgröfum.
o