Morgunn - 01.12.1957, Blaðsíða 38

124
MORGUNN
vináttu flestra hinna þjóðkunnu gáfumanna, sem samtíða
henni voru í Eyjafirði og á Akureyri, en við þorra fólks
mun hún hafa haft fremur lítil skipti. Vinir hennar sóttu
hana heim, stundum um langan veg, svo sem Þorsteinn
Erlingsson, er hún mat einna mest allra manna, síra Har-
aldur Níelsson, eftir að hann tók að berjast fyrir sálar-
rannsóknamálinu, og Klettafjallaskáldið Stephan G. —
Á kynnisferð sinni hingað heim 1917 skrifaði hann konu
sinni vestur um haf, að á engan sveitabæ annan í Eyja-
firði hefði hann komið en að Hlöðum til Ólafar. þá heim-
sókn vildi hann ekki láta undan bera.
Vinum sínum var hún svo, að um munaði. Frá unga
aldri átti hún langa og fagra vináttu við Þorstein Erlings-
son, og við andlátsfregn hans orti hún m. a. svo:
„------sem haustnótt var heiðstirnið brúna,
sem háhvolf ið svipmikla enni.
Hans andi var einum sér háður,
og augun hans fögur mér þóttu.
Ég sá engan, síðar né áður,
með svip þann af heiðstirndri nóttu.
Ég sé inn í sálina þína,
er setzt ég hjá vorinu í blóma.
Á haustnótt, er heiðstjörnur skína,
ég horfi inn í augnanna ljóma“.
Hún gat verið afburða skemmtileg í viðræðum, enda
komu orð hennar niður þar, sem hún ætlaði þeim að hitta.
örin geygaði ekki oft, er ólöf spennti bogann. En mild
gat hún verið og Ijúf eins og barn.
Steindór Steindórsson dregur upp mynd af samveru-
stundum þeirra á Hlöðum: „Þegar þetta er skrifað, sé ég
hana fyrir mér sitjandi á litla „púffinu“ í eldhúshorninu
sínu á Hlöðum. Hún er að prjóna fingravettlinga sína, og