Morgunn - 01.06.1960, Blaðsíða 15

MOEGUNN
9
sem hann túlkaði, man glitrandi vitsmuni hans og víðan,
heiðan sjónarhring hins aldraða, víðlesna og hámenntaða
manns. Og ég man hann ekki síður eins og hann var heim
að sækja.
Frú Gíslína Kvaran, sem verið hafði hans góði engill
og veitt honum samfylgd, sem svo var honum verðmæt,
að á betra varð ekki kosið, tók venjulega á móti gestinum
við framdyr og fylgdi honum inn í skrifstofuna. Frá
skrifborði sínu reis Einar Kvaran á fætur, hægt, virðu-
lega, og bauð gestinn velkominn með þeirri óvenjulega
fáguðu ástúð, sem honum var lagin. Þótt samtalið yrði
langt og fjallað um margt, sem honum voru sjálfsagðir
hlutir, efast ég um, að nokkur gestur hafi nokkuru sinni
fundið, að hann væri að tefja Einar Kvaran. Hann hafði
í’isið á fætur frá skrifborðinu frá hálfnaðri málsgrein,
með hugann fullan af því, sem hann ætlaði að festa á
blaðið, en honum varð ekki eitt augnablik litið til skrif-
borðsins, meðan gesturinn vildi sitja. Og með fágætri hátt-
vísi fylgdi hann gestinum að lokum til dyra og þakkaði
honum komuna, eins og honum hefði verið gefin stór gjöf.
Ég efast um, að nokkur af oss hafi þekkt mann, sem
svo kunni að hlusta sem hann. Hinn mikli vitsmunamaður,
víðlesnari en flestir samtíðarmenn hans með þjóð vorri,
varð aldrei svo víðlesinn, aldrei svo vitur, að hann þyrfti
ekki að hlusta, og hlusta einnig á þeirra mál, sem honum
stóðu langar leiðir að baki. Lífið var honum dýrmætast
af öllu, — þessvegna var engin tjáning þess of lítilsgild
fyrir hann til að gefa henni gaurn, engin svo einföld, að
hann þættist ekki geta af henni lært.
Ég býst við því, að þessi mynd af honum sé ógleyman-
leg mörgum þeim eða öllum, sem þekktu hann persónulega.
Og ef ég gæti túlkað hana betur, gæti hún sagt mikið
um það, hver hann var, hvernig ytri pei'sónutöfrar hans
báru vott manninum, sem innra fyrir bjó.
Aldursmunur var mikill hans og mín, meðan kynni okkar
stóðu — nálega hálf öld — og ég hlaut að undrast, hve