Morgunn - 01.06.1960, Blaðsíða 52

46
MORGUNN
dore X. Barber birti í The Journal of Clinical and Experi-
mental Hypnosis, okt. 1956, og hann nefnir: Svefn og
sefjun. Herra Barber bendir á, að mikill munur og þýð-
ingarmikill sé að léttum svefni og djúpum. Hann segir,
að með tækjum þeim, sem til slíkra hluta eru notuð, sé
ekki hægt að mæla neinar „aifa-öldur“ hjá manni í djúp-
um svefni ,en í léttum svefni verði þær vel mælanlegar.
Þannig er maðurinn í léttum svefni miklu nær vöku-
ástandi eða í dáleiðsluástandi, en hann er í hinum djúpa.
Hávaði vekur mann af djúpum svefni. Veikara hljóð mun
ekki vekja hann, en veldur þeirri beytingu á honum, að
„alfa-öldur“ taka aftur að gera vart við sig hjá honum.
Þá hefir djúpi svefninn breytzt í léttan svefn.
Maður, sem sefur djúpum svefni, er ómóttækilegur fyrir
sefjun. En í léttum svefni tekur hann við sefjunaráhrif-
um, og að því er hr. Barber segir, á mjög líkan hátt og
maður gerir, sem hefir verið dáleiddur.
Margir þeirra, sem áður hafa rannsakað dáleiðsluna,
hafa komizt að svipaðri niðurstöðu. 1 hinu sígilda riti
sínu, History, Practice and Theory of Hypnotism, sem
fyrst kom út 1903, segir Milne Bramwell, að „margir
þeir, sem mark sé á takandi, staðhæfi, að þeim hafi tekizt
að breyta eðlilegum svefni í dásvefn. Wetterstrand full-
yrðir, að hugrænu sambandi sé oft næsta auðvelt að ná
við sofandi menn, einkum böm .... Hann fullyrðir, að
mjög sé gagnsamlegt að nota þá aðferð til að ná mönnum
í dásvefn, og að sér hafi oft tekizt það með fullum ár-
angri“.
Bramwell vitnar í ýmsa aðra, sem stundað hafi dáleiðslu
og verið leiknir í því, og m. a. fullkomlega trúverðuga
og kunna menn eins og Bernheim, Moll og Forel, sem
komizt hafi að þessari sömu niðurstöðu. Nú á tímum
mundi tilraunamaðurinn ekki orða það svo, að hann „breyti
eðlilegum svefni í dásvefn“. Hann mundi láta sér nægja
að segja, að léttur svefn — andstætt djúpum svefni, sem
engar „alfa-öldur“ fylgi — sé ástand sem geri mörgum