Morgunn - 01.12.1960, Blaðsíða 21

MORGUNN
99
presturinn hafði sýnt mér. Hún gekk að syni sínurn, sem
sat álútur við skrifborðið sitt, snen sér þá að mér og
sagði: „Hjálpaðu drengnum mínum yfir þá óskaplegu
erfiðleika, sem hann á í vændum“.
Þá gekk ég að skrifborði Noels og sagði: „Vitið þér,
að móðir yðar er hérna í herberginu?" Hann náfölnaði,
greip whiskyglasið og fleygði því tafarlaust út um glugg-
ann. Þar sem mér sýndist ungi maðurinn of ölvaður til
að hugsa og muna, skrifaði ég á nafnspjald mitt heimilis-
fang mitt, þar sem ég bjó — en þangað var um það bil
þriggja mílna vegur — og bað hann að hafa samband
við mig, ef hann langaði til að komast út úr vandræðum
sínum. Þá kvaddi ég hann og síðan gamla prestinn.
Næsta morgun varð árekstur milli feðganna vegna ó-
borgaðra reikninga, — það sagði pilturinn mér síðar. I
ofsareiði hljóp prestssonurinn á dyr, söðlaði í flýti hest
sinn, stökk á bak og reið frá prestsetrinu. Þegar hann
var farinn, fékk faðir hans hjartaslag og datt andvana
niður í dyrunum inn að bókaherbergi sínu. Þegar sonur-
inn kom aftur heim um hádegisbilið, rakst hann þarna
á lík föður síns, en húsið var að öðru mannlaust, í ofboði
höfðu þjónustustúlkurnar tvær flúið húsið.
Ungi maðurinn varð viti sínu fjær, hentist inn í her-
bergið sitt, ákveðinn í að skjóta sjálfan sig. Meðan hann
var að hlaða byssuna, kom hann auga á nafnspjaldið mitt
á skrifborði sínu. Hann sagði mér allt þetta sjálfur síðar.
Þá hljóp hann út, stökk á bak hesti sínum og leitaði mín,
— og fann mig.
Til þess að afstýra vandræðum, sem ég kynni að geta
afstýrt, og hjálpa honum að undirbúa jarðarförina, fór
ég heim með honum. Við jarðarförina birtist móðir hans
mér aftur. Hún lét í ljós mikið þakklæti til mín. Hún
sagði mér, að þegar hún hefði komið til þess að sækja
eiginmann sinn og fylgja honum til sinna ójarðnesku heim-
kynna, vitandi um feigð hans, hefði hún orðið þess áskynja,