Morgunn - 01.12.1960, Blaðsíða 28

106
MORGUNN
þessi setning: „Og ef guð vill, mun ég elska þig enn heit-
ar eftir dauðann". Undir bréfið var skrifað M. I fyrri
ritaflokkinum hafði oft verið undirritað með upphafsstöf-
unum M. L., og hjá frú Holland á Indlandi var einu sinni
undirskrifað Mary L., en það kannaðist hún á engan hátt
við.
Sumum kann að virðast allt þetta rósamál marklítið.
En það er einmitt notað af ásettu ráði eins og áður segir.
Þeir, sem skriftinni stýrðu, sögðu hvað eftir annað, að
mjög erfitt væri að nota heila annarrar persónu, og ef
miðillinn skildi merkinguna í því, sem þeir létu hann
skrifa, væri hætta á að það vekti ýmsan hugsanaferil
miðilsins sjálfs, sem mundi þá koma fram sem villandi
efni í ósjálfráðu skriftinni. En Arthur Balfour skildi þeg-
ar til fullnustu meininguna í áður nefndu bréfi. Hann
sagði nú bróður sínum í fyrsta sinn frá því, að skömmu
eftir að Mary Lyttelton dó, fyrir meir en fjörutíu árum,
hefði systir hennar sýnt sér lokk af hinu fagra hári henn-
ar, sem hafði verið klipptur af í banalegu hennar, og að
hann hefði látið smíða silfurkassa undir hárlokkinn, fóðr-
aðan með purpuralitu klæði og skreyttan að utan með
ágröfnum teikningum af meyjardoppum og öðrum vor-
blómum.
Þetta atvik með hárlokkinn er gott dæmi þess, hvernig
síðari atburðarás varpar ljósi á áður framkomna ósjálf-
ráða skrift hjá fólki, sem var allsendis ókunnugt um mála-
vexti. Annað dæmi er kertastjakinn, sem oft var notaður
sem tákn fyrir Mary Lyttelton af þremur miðlum, sem
ekki höfðu hugmynd um, að til var ljósmynd af henni,
þar sem hún stóð neðan við stiga og hélt á stjaka með
kerti.
Það var ef til vill ekki óeðlilegt, að Arthur Balfour var
nokkuð seinn til að leggja fullan trúnað á ósjálfráðu skrift-
ina, en smám saman sannfærðist hann þó um það, að boð
þau, er hann fékk, væru í raun og veni frá Mary Lyttel-
ton, og virðast þau hafa verið honum til mikillar hug-