Morgunn - 01.12.1960, Blaðsíða 38

116
MORGUNN
með hengilás fallhurðinni að hafraskemmunni minni á
hverju kvöldi og að taka lykilinn með sér upp í svefnher-
bergi mitt, er ég fór að hátta. Þessari venju hefi ég haldið
um mörg ár. Haustið fyrr en þér komuð um vorið hing-
að í nágrennið hafði ég þrásinnis tekið eftir því, er ég
kom að morgni í hafraskemmuna, að einhver hafði verið
þar mjög flausturslega að verki. Stundum við þennan,
stundum við annan enda hafrastálsins lá korn á dreif um
gólfið, sem ég vissi, að ekki hafði legið þar kvöldinu áður.
Fyrst kom mér það í hug, að ökumaðurinn minn hefði
verið að hnupla höfrum, því að nokkuru fyrr hafði ég,
honum til mikillar gremju, minnkað hafraskammtinn til
hestanna. Ýmis rök mæltu þó gegn þessu. Það gat ekki
verið að hann væri að hnupla fyrir hestana, sem honum
þótti þó mjög vænt um.
Þá dreymdi mig eina nóttina, að ég stæði í hafraskemm-
unni, við gluggann. Ég gerði mér þess enga grein, hvernig
ég væri kominn þangað, og vissi þó, að fallhurðin var
lokuð. Skyndilega heyrði ég hringla í lykli undir hurð-
inni. Innan skamms hófst hurðin upp og í tunglskins-
birtunni sé ég andlit manns koma upp tröppuna. Þarna
þekkti ég gamlan mann, sem lengi hafði unnið hjá mér
og ég hafði vissulega enga ástæðu til að gruna. Þá verður
hann mín greinilega var, dregur hurðina aftur niður og
hverfur, en ég sé ekkert meira og vakna.
Andlitið hafði ég séð svo Ijóslifandi, að ég vakna með
hjartslætti, og tunglskinsbirtan í svefnherbergi mínu var
alveg eins og hún hafði verið í drauminum. Fyrsta hugs-
un mín er sú, að fara óðara á fætur og rannsaka málið.
En ég átta mig og skamma mig fyrir heimskuna. Enn-
fremur var kalt úti, svo að mig langaði ekki út, en nota-
lega hlýtt í rúminu mínu. Sem sagt, ég fékk mig ekki á
fætur, en sofnaði aftur.
Meðan ég sat að morgunverði næsta morgun kom Mar-
teinn gamli til mín inn í stofuna. Hann var ákaflega vand-
ræðalegur að sjá, sneri húfunni sinni milli handanna og