Morgunn - 01.12.1960, Blaðsíða 43

MORGUNN
121
Meðan við enn vorum trúlofuð kom atvik fyrir mig,
sem hafði mikil áhrif á mig. Móðurafi minn dó. Hann
var bankastjóri í sama litla bænum, sem við bjuggum í,
og hann hafði skrifað nafnið sitt á mjög sérkennilegan
hátt. Hálfu ári eftir andlát hans sat ég heima og var að
fást við húshaldsreikningana. Þá féll ég fram yfir mig
við skrifborðið og var nokkra stund meðvitundarlaus.
Þegar ég kom til sjálfrar mín, sá ég, að skrifað var með
hendi afa míns: „Þið kallið okkur dauða, en við erum
meira lifandi en nokkru sinni fyrr“. Og undir þessum
orðum stóð nafnið hans ritað nákvæmlega eins og hann
var vanur að rita það. Ég varð alveg agndofa, og fyrsta
hugsun mín var sú, að ég skyldi ekki segja unnustanum
frá þessu. En eftir að þetta hafði endurtekið sig nokkr-
um sinnum, gafst ég upp og sagði honum, hvað fyrir mig
hefði komið, og glaður varð hann.
Við giftum okkur 1928. Ég þjáðist mikið af höfuðverk,
svo við fórum til læknis. Hann strauk um höfuð mér til
þess að lækna höfuðverkinn. Þá féll ég í trance, og varð
það upphafið að því, að farið var að þjálfa mig sem miðil.
Sjálf var ég hálfhrædd við þetta, en brátt varð mikil
framför, ef til vill af því, að ég hafði sem barn verið
þjálfuð í því að fara úr líkamanum. Fyrstu skiptin, sem
ég féll í trance, talaði sá, sem tekið hafði að sér stjórn-
ina, rólega og ástúðlega við fundargestina. En allt í einu
kom sjómaður í gegn, sem ekki hafði hugmynd um, að
hann væri látinn. Hann hélt, að hann væri enn að berj-
ast um í öldunum og væri að súpa sjó. Þegar fundinum
var lokið, var stór pollur á gólfinu. Það var vatn, sem
komið hafði út úr munni mínum á meðan ég var í trance.
Þetta er mér ómögulegt að skýx-a. En ég fullyrði, að þetta
er sannleikur.
Nú hef ég um 30 ára skeið starfað sem miðill undir
öruggri stjórn. Hinn kærleiksríki verndari minn og and-
legi stjórnandi hefur tryggur staðið mér við hlið. Til