Morgunn - 01.12.1960, Blaðsíða 53

MORGUNN
131
við hjónin í heimsókn hjá þessum vini okkar. Kvöld eitt
barst samt talið að þessum hlutum, því ég sagði frá því,
að ég ætlaði, að heimsókninni endaðri, að halda áfram til
Finnlands. Þar ætti ég að halda fyrirlestur um sálræn
efni í Háskólasalnum í Helsingfors og þar að auki að
reyna að lækna sjúka. Vinur minn var mjög efablandinn
á svipinn, en áður en við gengum til náða, spurði hann
þó, hvort ég vildi reyna að lækna öxlina á honum. Hann
hafði dottið af hestbaki árið 1928 og orðið fyrir svo miklu
áfalli, að hann hafði alltaf haft þrautir í öxlinni síðan.
Mér fundust litlar líkur til, að hægt væri að bæta svo
gamalt mein, en sagði við hann í spaugi: „Nei, vinur
minn, ég held að guð almáttugur vilji ekki lækna svona
efasemdamann eins og þig“. Það fór samt á þann veg,
að ég tók hann þrisvar til meðferðar, og hann hefur eng-
ar þrautir haft síðan. Hann skrifar mér oft og segir:
„Á hverjum morgni þakka ég guði, að hann lét hinar
blessuðu hendur þínar færa mér lækningu". Þessi lækn-
ing hafði svo mikil áhrif á hann, að allt lífsviðhorf hans
breyttist.
íH * *
Svo er það hinn þátturinn í þessari lækningastarfsemi,
lækning úr fjarlægð. Ég fæ bréf frá mörgum löndum,
með beiðni um að taka þessa sjúklinga, og láta þá verða
aðnjótandi þeirrar hjálpar, sem stjórnendur mínir beina
til sjúklinga í fjarlægð. Á laugardögum milli kl. 5—6
(danskur tími) helga ég klukkustund þessum tilraunum.
Þá er bezt, að sjúklingarnir séu í ró, svo þeir séu mót-
tækilegir fyrir hjálpina. Sjálf hef ég margoft séð, hvernig
farið er að flytja hjálp og fróun langar leiðir. Fjarlægðir
sýnast enga þýðingu hafa. Það er dásamlegt að sjá þá
fórnfýsi, sem hinir andlegu vinir okkar sýna, þegar þeir
eru að reyna að lækna hina þjáðu.
Lækningamiðillinn er aðeins farvegur, sem krafturinn
streymir í gegnum. Sjálf er ég einskis megnug, án hjálp-