Morgunn - 01.12.1960, Blaðsíða 59
MORGUNN
137
skyni að líkna og lækna, og sé sá aðili hlutverki sínu vax-
inn, ber hann lotningu fyrir því, sem hann fær á þess-
um leiðum að vita, og reynir að halda hugskoti sínu eins
hreinu og skurðlæknirinn heldur höndum sínum.
Það er einnig hægt að gróðursetja hugmyndir í sál þess
manns, sem dáleiddur hefur verið. Þegar búið er að vinna
bug á gagnrýni eða mótspyrnu sjúklingsins getur slíkt
tekizt. Það verður auðsætt, að þegar lælma skal sjúkling
með sefjun, er sá máttur mjög gagnlegur, að geta gert
hinn sjúka móttækilegan fyrir hugmynd, sem setzt að í
hugskoti hans og getur hjálpað honum.
Hér býðst æfðum manni, sem veit hvað hann er að
gera, dýrmætt tækifæri til að lækna sálina. Tökum dæmi
af manni, sem er lamaður á líkama sínum, einhverjum
hluta hans. Orsökin er þrásinnis sálarleg, en ekki líkam-
leg. Það er engan veginn fágætt, að orsök lömunarinnar
er synd, sem maðurinn drýgði í æsku, synd, sem hann
vill ekki muna, hefur bælt niður með sér og hyggur sig
hafa gleymt. Með því að dáleiða manninn, hjálpa honum
þannig til að rifja upp og muna þetta gleymda atvik,
svipta það sínum sára broddi, líta heilbrigðum augum á
það og treysta jafnframt á að Guð hafi fyrirgefið það,
er mögulegt að gefa manninum fullan og algerðan bata.
Þegar við hugsum um það, hve mikið af böli manna á
sér beinar, sálrænar orsakir, og minnumst þess um leið,
hve ríku sefjunarvaldi trúin er gædd, ættum við einnig
að geta skilið, hve trúarleg sefjun í dásvefni getur verið
máttug. Þess vegna er von mín sú, að prestar framtíðar-
innar verði í miklu ríkara mæli en enn er orðið lærðir
og æfðir sálfræðingar, og uppgötvi, hve hér standa þeim
opnar víðar og verkmiklar dyr. Margir sjúkdómar, sem
virðast eiga sér líkamlegar orsakir einar, eiga sér allt
aðrar orsakir, sálarlegar og meira að segja andlegar.
Orsök þeirra er að finna í ósamræmi í sálarlífinu, t. d.
tregðunni til að trúa á fyrirgefningu Guðs. Hér bíður
mikið verkefni þeirra presta, sem vegna sálfræðilegrar