Morgunn - 01.12.1960, Blaðsíða 63

MORGUNN
141
Þegar hún vaknaði tók hún til að framkvæma þetta, og
þegar hún var spurð, hvers vegna hún gerði þetta, svaraði
hún, að hringurinn væri sér of þröngur. Hún hefði enga
hugmynd um, að ég hafði sefjað hana í dásvefninum.
Þessi kona hafði mikinn áhuga fyrir þessu máli og var
fús á að láta dáleiða sig. Með hana gerði ég einu sinni
skemmtilega tilraun, og til þess að ekki væri hægt að
segja eftir á, að ég væri að fara með ýkjur, hafði ég ann-
an prest viðstaddan til að votta fyrirbrigðið. Hún féll í
djúpan dásvefn og með sefjun taldi ég henni trú um, að
það ætti að brenna á henni annan armlegginn með hvít-
glóandi skörungi. Óðara sýndi hún öll líkamleg merki
þess, að hún væri lögð undir þessa pyntingu. Þá snerti
ég armlegg hennar með efri endanum á sjálfblekungi mín-
um. Um leið og sjálfblekungurinn snart hana, hrökk hún
undan og rak upp smáhljóð. Þá batt ég bindi um hand-
legg hennar, innsiglaði bindið og harðbannaði henni að
hreyfa það. 24 klukkustundum síðar var sárabindið tekið
af handlegg hennar, og hvað var á handleggnum annað
en brunasár eins og eftir snertingu af glóandi járni!
Presturinn, sem áður hafði verið viðstaddur, var einnig
með mér, þegar bindið var tekið af handleggnum. Ég ætti
að bæta því við þessa frásögn, að meðan ég var að binda
um handlegg hennar, sagði ég henni, að hún myndi eng-
ar þrautir hafa í sárinu. Þetta tókst, þótt konan segði
raunar, að um nóttina hefði hún fundið eins og nokkur ör
æðaslög.
Þetta er mjög sannfærandi sönnun þess, að hugsun, sem
kemst inn í huga manns, heldur áfram að vera þar starf-
andi veruleiki, og þess, að slík hugsun verður miklu áhrifa-
meiri í manni, sem er undir dáleiðsluáhrifum, en ella.
Við sjáum einnig af þessu, að unnt er að lækna sjúkdóm,
sem er sálarlegs eðlis, þótt hann birtist sem algerlega
hkamlegur sjúkdómur.
1 mörgum tilfellum er sú raunin á, að áhrifin frá dá-
leiðslu vara aðeins stuttan tíma, einkum ef líkamlegan