Morgunn - 01.12.1960, Blaðsíða 70

148
MORGUNN
hafði hcyrt svo margt af henni sagt, sem hann taldi bera
vott um ímyndunarveiki á háu stigi, að þegar hann tók
hana til meðferðar, var hann staðráðinn í að bæla þessa
ímyndun niður og hafði síður en svo samúð með henni
í byrjun. Meðöl hans höfðu gagnstæðar verkanir á hana
við það, sem hann hafði vænzt, en þá vildi hann fá hana
til sín, og tuttugu og fjögurra ára var hún flutt til hans
til Weinsberg nær dauða en lífi. Enga næringu gat hún
tekið til sín nema þunna súpu, sem henni var gefin inn
í skeið til að halda í henni lífinu. Klukkan sjö á hverju
kvöldi féll hún í svefnhöfga, varð skyggn og lýsti því,
sem hún sá. Kerner tók ekkert mark á þessu, talaði
harðlega og ávítandi til hennar og það vakti örvænting
hennar og annað ekki.
Samt hélt hann áfram læknisaðgerðum sínum, en komst
þó að þeirri niðurstöðu, að þær gerðu henni illt eitt. Loks
lét hann að beiðni hennar að hlusta á það, sem hún sagði
í svefnhöfganum, og læknirinn varð að játa, að röddin,
sem af vörum hennar talaði, hafði miklu meiri læknis-
þekkingu en hann. Eftir að hann lét hana falla í dásvefn,
virtist henni líða betur þetta hálfa þriðja ár, sem hún
var hjá honum í Weinsberg. öll þau sálrænu fyrirbrigði,
sem síðar urðu kunn, er sálarrannsóknirnar hófust, sá
Kerner hjá frú Hauffé. Alltaf var hún sjúklingur og var
sem lífið hengi við líkamann á veikum þræði. „Hún var
meira en að hálfu leyti andi“, segir Kerner, „og hún
heyrði heimi andanna til. Hún var að meira en að hálfu
dáin og heyrði heimi hinna dánu til. I rauninni var hún
aldrei vakandi nema meðan hún var í dásvefninum, og
svo laus var sál hennar við líkamann, að hún fór oft úr
líkamanum, eins og Swedenborg hafði gert, og virti hann
fyrir sér, þar sem hann lá . . . Hún hafði engan lífskraft
en saug lífskraftinn frá öðrum með augunum og fingur-
dómunum. Veikbyggt fólk varð enn veikbyggðara í ná-
ivst hennar. Næringuna dró hún úr loftinu, og jafnvel
í mestu kuldum var það henni lífsnauðsyn að vera við