Morgunn - 01.12.1966, Qupperneq 57

MORGUNN
135
ekki þrifalegt, enda var húsmóðirin blind. Maðurinn bar upp
erindi sitt og fékk Þorleifi sjúkdómslýsingu móður minnar.
Morguninn eftir fékk hann svo sendimanni eitthvað af með-
ulum og sagði um leið: „Húsmóðir þín deyr ekki úr þessari
veiki; hún verður gömul kona.“
Þetta rættist, því að móðir mín komst á níræðisaldur, en
þegar þetta kom fyrir, mun hún hafa verið rúmlega fertug.
Eigi veit maður, hvort það hafa verið draumar eða hugboð,
sem birtu honum þetta.
Þorleifur sér feigð sína.
Eiríkur prófastur Kúld þjónaði Bjarnarhafnarkirkju og
átti að messa þar þriðja hvern dag helgan. 1 öndverðum jan-
úar 1877 kemur prófastur þangað í vonzku veðri með skaf-
renningi. „Þessi ferð verður víst til litils,“ segir prófastur. —
„Onei, prófastur minn,“ svarar Þorleifur. „Þú messar hér í
dag, og fólk verður til altaris." — Eftir það batnaði veðrið,
og fór fram bæði messa og altarisganga í kirkjunni.
Prófastur kvaddi Þorleif með kossi, eins og hans var vani.
Lagði þá gamli maðurinn báðar hendur um háls honum og
segir: „Hjartans þakkir fyrir samveruna. Ef til vill sjáumst
við aftur. En það gerir ekki betur.“
Laugardaginn 27. janúar fór prófastur á ný til messugerð-
ar í Bjarnarhöfn. Þegar hann kom heim á túnið, tafðist hann
nokkuð vegna þess, að önnur ístaðsólin bilaði. Þessi töf olli
því, að hann hitti ekki Þorleif í Bjamarhöfn lifandi. Hann
gaf upp andann í þeim sömu svifum, er prófastur gekk í
bæinn.
Séra Árni Þórarinsson, er prestur varð í Miklaholtspresta-
kalli árið 1886, sá að vísu ekki Þorleif í Bjarnarhöfn, því
hann var þá andaður fyrir 9 árum. En hann þekkti vel ýmsa
afkomendur Þorleifs og kynntist mörgum mætum mönnum
og konum þar vestra, sem þekktu Þorleif vel og kunnu margt